Zondagnamiddag in de Bernard

Jakub en ik hadden nog eens zin de Bernard. Zondagnamiddag, wat foto's nemen, dat had ik nog niet gedaan in 's lands diepste grot.
Een aangenaam herfstzonnetje kan net het briesje overstijgen als we ons klaarmaken om te vertrekken. De ingang van de grot is kurkdroog, maar vanaf de Cureton wordt het nat. Wanneer we de touwen verlaten komen we veel water tegen, ik heb nog nooit zoveel water naar de sifon weten stromen.  Na 2u45 zijn we buiten. Leuke namiddag!

Oude zakken 2019

Haquin voor newbies

Een dagje grotten door de ogen van een "Spekul-newbie"

(tekst van Danny)

Reeds jaren lang hebben touwen en knopen mij geïnteresseerd.  

Af een toe een via ferrata, in de Vogezen meehelpen met de kinderen aan een touwenparcours, een knopenbord maken voor mijn vader, cursus 'working-at-heights' gevolgd om in windmolens te kunnen gaan.

Ja, het passeerde regelmatige mijn levenslijn.

Nu ook via het geocachen meer en meer in de bomen gaan klimmen.  Dit grotendeels met zelfstudie, en dan met veel hulp en tips van Bjorn en Christophe.

Zo ben ik uitgekomen bij de speleotechnieken daar dit, voor mij althans, het dichtst aansloot bij het klimmen en dalen op touw.

En de grotten triggerde mij ook wel hierdoor.  Het binnenkijken in wat voor velen een onbekende wereld is.  

Tja, dit is ook zo bij het duiken, wat een andere hobby is van me.

Om nog wat meer te oefenen en het correct aanleren van bepaalde handelingen ben ik zo bij Spekul terechtgekomen.

Direct in een vrij familiale sfeer ontvangen worden was leuk wat dus naar meer smaakte.

Enkele woensdagen gaan oefenen in de Nayer om de basis al onder de knie te krijgen.  Hierbij zette ik al mijn huidige kennis opzij maar toetste ik wel af of ik zelf goed bezig was.

De eerste grot moest ik aan me laten voorbijgaan.  Maar dan zette ik mijn naam op het bord om mee de trou d'Haquin te doen.  Had er al van gehoord en veel gezien ondertussen.

Op 20 oktober 2019 was het dan zo ver.  's Morgens afgesproken bij Bjorn om dan vervolgens Jakub, Hans en Fien op te pikken.  

Een zeer regenachtige dag waarbij we hoopten dat het wat zou minderen bij aankomst.  Niet dus.

Snel een vroege lunch om al wat extra energie op te nemen en dan omkleden.  Er waren al wat auto's ter plekke.  Het zou er niet rustig zijn kon ik wat opvangen uit de gesprekken.

Een klein stukje wandelen om dan de ingang te zien.  Het klein watertje stroomde naar binnen.  Hier ga ik niet droog uitkomen dus.

Een briefing van Hans en Bjorn over de do's en don'ts, de volgorde bepalen om dan het kleine deurtje binnen te stappen.

Deurtje dicht, gaan zitten en lichten uit.  De ogen laten wennen om daarna meer te kunnen zien van uw lampje.

Het begint al goed.  Op de buik gaan liggen, links been plaatsen, grip zoeken en laten zakken.  Een spannend begin al, letterlijk en figuurlijk.

En zo gaat het alsmaar verder.  Wandelende passages, klauteren naar boven en beneden.  

Vrij aan het begin toch een beetje touwwerk om af te dalen.  Prachtig gewoon.  Dit wou ik ook voelen, meemaken.

Alle namen waar we geweest zijn kan ik echt niet onthouden, en zeker niet waar we waren.

Maar enkele herinner ik me toch.  De 'Boîtes aux lettres' waar we ons moesten laten zakken.  Mijn postuur liet me niet toe echt door te zakken.  Daar hing ik dan.  Eventjes uitademen ?  

Ja, dat helpt weeral.  Maar niet te veel, moet nog kunnen inademen en nadien moest het nauwer worden.

Zo zijn er nog het schapengat, een mooie vormgeving door de natuur.  De kurkentrekker en de paardenrug.  Deze laatste, chapeau voor Fien want zij is er geraakt.  

Dat wil zeggen dat ik de sissy-weg heb genomen.  Maar ik was zeer blij dat die er was !

De grote zalen ken ik niet meer bij naam (wel iets van salle d'attente of zo) maar waren zeer indrukwekkend.  Ook de vormgeving van sommige (grotere) gangen waren prachtig.

Regelmatig wat uitleg gekregen van Bjorn en Jakub over deze mooie natuurfenomenen, hoe ze gevormd zijn, de fragiliteit.

Samen gaan liggen en lichten uit.  Andere zintuigen laten werken.  Een apart gevoel.  Beetje dubbel ook, wat nu is dit leuk, niet als je dit moet meemaken omwille van iets anders.

Je voelt je klein op dat moment.

Ook de spekulweg was me er eentje.  Man man, wie zoekt dit allemaal uit?

Er zijn er ook die volledig langs de bovenkant op touwen doortrekken.  Blijkbaar een oefening voor brevet A.  

Op een ogenblik moet ik melden dat ik toch moe begin te worden.  Armen en benen shaken bij krachtinspanningen.  Stoer zijn is hier niet op zijn plaats, een misstap kan pijnlijk zijn.

Maar we zijn op terugweg.  En het beste natuurlijk op het laatste gehouden.  Een watervalletje waar we moeten passeren.  Ik neem liever thuis toch een douche.

Nabij de uitgang is het wachten geblazen want er komt een grote groep juist binnen.  Door het stilzitten wordt het frisjes en voel ik de verzuring.  En ik moet nog omhoog, mmm.

Maar dit verliep gelukkig vlot genoeg.  Weet niet of ze getrokken en/of geduwd hebben, maar ik zag licht in de duisternis.

Het voelde goed om binnen te gaan, maar evenzeer om terug de bomen te zien.  De regen was bijna gestopt.

Nu snel droge kledij aan en ene gaan pakken, in een cafeetje aan de kerk, om dit te vieren.

We hebben er van genoten.  Nu eigenlijk nog, want de blauwe plekken en schaafwonden blijven nog even ter herinnering.

Hans heeft onderweg foto's getrokken, ook om enkele momenten vast te leggen, ben nieuwsgierig.

Bedankt Spekul.  Bedankt aan Bjorn, Hans en Jakub voor de geweldige begeleiding.  Ook Fien natuurlijk om samen met mij in de put te zitten.

En last but not least, dank u helm.

Een kleine zijnoot.  Ik voel me schuldig dat ik het materiaal niet mee kan proper maken de woensdag er na.  Dat was niet de bedoeling.  Samen uit, samen thuis, samen vuil, samen proper.

Een motto dat ik zeer fair vind en me er nu zelf niet aan kan houden.  Dus jullie hebben er zeker ene te goed !

Danny

Nieuwe speleo's

Vandaag zijn de eerste nieuw leden onder de grond gegaan. Er was amper water in de Eglise, maar dat maakte het niet minder tof. Integendeel, we hadden wat tijd om foto's te maken...

Na afloop zijn we nog iets gaan drinken in "Notre Maison" in Lustin. De bierkaart daar is echt de moeite!

Ted the caver

"The dog began exploring as soon as we let her off the rope. She was in hog heaven, sniffing and darting about around our feet. She would run from one person to the other as we made our way back to the work site. At the point the cave splits into four passages the dog seemed to run out of juice. She just stuck right by either B or me. That seemed kind of odd. As we progressed further into the cave she would only stay by B. She seemed edgy. Like she saw something she didn't like. As we approached the short drop-off before the hole, she stopped and would only come further after we coaxed her. The hair on her back stood on end. Finally, as we got to within 20 feet of the hole she began to whimper, and hide behind B. Her tail was between her legs and she was cowering down on the ground. Strange! I have seen her square off with dogs twice her size, but now she acted as if Satan himself was lurking in the darkness."......


Hierbij het waargebeurde verhaal van Ted the Caver..

2 februari verbonden we Escalones aan Bernallan, beide grotten van Sistema Alto del Tejuelo.

Filmpje van de connectie :

Werken aan de zolder

De werken aan de zolder schieten goed op. Vandaag hebben Piet, Bram en Koen de muren afgewerkt met OSB en het ingangsluik veilig gemaakt. Driewerf hoera voor het resultaat! 35 m² OSB, 100 meter planken en 800 schroeven hebben we verwerkt!

kaders maken

en nog kaders maken...

schroeven draaien

halfweg

klaar!

Recup van Dirk zijn venster 

Van dat werken krijgt ne mens honger! (en dorst he)

Doorsteek Galerie des Sources - rediscovered

Many, many years ago, when an active little caving group, consisting of Bram, Arun, Ewa, Renaud and myself, found ourselves asking more experienced members for fresh caving ideas at one of Spekul's club evenings, Koen and Kathleen sarcastically suggested the doorsteek of the Galerie des Sources. We understood that the sarcasm implied the trip was either too advanced or too challenging to attempt, so we chose not to take the suggestion seriously. Given the idea came from Koen and Kathleen, the same people who had suggested Trou des Furets (an excellent, but sporty cave) or who like to talk about the doorsteek Wéron-Dellieux, this made us extra wary ;-).

But, somehow, the suggestion remained lodged in my brain somewhere, and so many years later, it seemed like a good time to try to find it. I had talked to Koen and Kathleen about it at Spekul's 50th anniversary and at a Spekul BBQ, but neither of them seemed to remember any real details about how we could find the entrance to the throughway. All they gave me was: when you find the little cave at the bottom of the hill, it is somewhere to the right in a hole in the ceiling. There should be a rope there which you can use to clamber up.

So a few weeks ago, Leonie and I embarked on an epic journey to try to find this infamous doorsteek. In case we would not find it, we had a plan B ready, taking the key and some rope and carabiners with us to do some classic caving. We started by exploring the small cave at the bottom of the steep path that leads to the classic entrance. I knew the entrance to the throughway was there, and I remembered that during earlier visits, people went in to have a look around, but I had never actually gone inside. The small cave is actually not that small, and we did find a hole in the ceiling to the right, but there certainly was no rope to climb up on. Climbing in opposé was not possible either, so, somewhat disillusioned, we decided to abort the attempt.

Time for Plan B. Leonie had not visited Galerie de Sources properly before, so a classic trip was not a bad idea. Besides, there was a pit I had always wanted to explore and with time on our hands and a bag full of gear, this was the perfect opportunity. Breathless from the climb to the entrance, we found our way down the shaft: through the éboulis into the the first room, down into the room decorated with red paint, and further down into the muddy and slippery gallery one level lower; then, coming out, taking a left at the junction, descending through the hole in the floor and taking a left through the meander. At this point you arrive at a slippery and muddy slope to the left that drops into a pit. Alternatively, there is a small climb through a hole to the right, which leads to the broche where the climb starts up to the ledge where the horizontal passage starts towards a siphon. Bram and Heide know this place well :-)

I wanted to explore that pit at the end of the slippery slope to the left. I rigged a rope at the above mentioned broche and created a fraction using the only (shitty) spit I found and lowered myself into the pit, Leonie following close behind. Theoretically, it would be possibly to climb it up and down in oppose, although it would be challenging. At the bottom of this pit, you can explore in two directions. Turning to the right, we were both intrigued by  the end of a black electrical extension cord lying there. Leonie suggested we should collect it (people leaving their rubbish around nowadays), but it also sparked our interest to follow it, hoping it would lead us to little known, gorgeous, well-decorated rooms (!). Of course it did not. It just went on and on until it passed through an extremely narrow horizontal opening where we felt a strong draft of cold air, indicating a nearby exit. At this point we realized that we might have accidentally come across the doorsteek from the inside! What a shame that the horizontal opening was so… narrow. Leonie finally took off her helmet and gear and crawled through, but I did not feel very comfortable about it, so we returned the way we had come. Coming out of the cave, we explored the hillside to see if we could spot the black cable somewhere, but no such luck. We decided to call it a day. Still, the fresh memories of the narrow opening and that significant cold draft kept returning to our minds as we were changing and driving back...we promised each other to give it another try soon.

On the 29th of December, we went for a second try. We brought an extra rope and a few more carabiners just in case we needed them along the unknown way past the narrow opening. Leonie proposed I go first and remove all my gear and push it ahead of me. The étroiture is straight and long, becoming steadily narrower with one critical point, but it is quite passable if you have my build and don't mind not being able to turn your head. Phew. Leonie then pushed the kit bag and her gear ahead of her as far as she could. From the other side of the étroiture I helped pull through the gear and Leonie passed without any issues. Success!! Or so we thought. The passage continued on and on, narrow, narrower, narrowest, the draft disappearing in larger areas and reappearing in the narrow sections. One étroiture followed the next, though not as narrow as the first one, and I spent at least 15 minutes climbing out of a vertical one that lacked both space for your arms and footholds for your feet. Pressing on, just as Leonie was beginning to lose faith in our seemingly endless endeavor, she found herself at the top of the hole we had seen in the ceiling in the small cave at the bottom of the hill!! Now, we just had to use the rope to get down and to pull it through (thank goodness we brought that extra rope and my HMS carabiner). We did a quick refresh on how to descend on double rope and in no time we found ourselves at the bottom, happy to have rediscovered the doorsteek of the Galerie des Sources!!

Lessons learned: the doorsteek should be attempted starting from the classic side. It should be possible to do it with a single 35m rope, pulling it through twice (once at the slippery slope, once directly at the exit). This doorsteek is best attempted by narrow people with open minds and a good dose of experience.

Hans Meyers