Een dagje grotten door de ogen van een "Spekul-newbie"
(tekst van Danny)
Reeds jaren lang hebben touwen en knopen mij geïnteresseerd.
Af een toe een via ferrata, in de Vogezen meehelpen met de kinderen aan een touwenparcours, een knopenbord maken voor mijn vader, cursus 'working-at-heights' gevolgd om in windmolens te kunnen gaan.
Ja, het passeerde regelmatige mijn levenslijn.
Nu ook via het geocachen meer en meer in de bomen gaan klimmen. Dit grotendeels met zelfstudie, en dan met veel hulp en tips van Bjorn en Christophe.
Zo ben ik uitgekomen bij de speleotechnieken daar dit, voor mij althans, het dichtst aansloot bij het klimmen en dalen op touw.
En de grotten triggerde mij ook wel hierdoor. Het binnenkijken in wat voor velen een onbekende wereld is.
Tja, dit is ook zo bij het duiken, wat een andere hobby is van me.
Om nog wat meer te oefenen en het correct aanleren van bepaalde handelingen ben ik zo bij Spekul terechtgekomen.
Direct in een vrij familiale sfeer ontvangen worden was leuk wat dus naar meer smaakte.
Enkele woensdagen gaan oefenen in de Nayer om de basis al onder de knie te krijgen. Hierbij zette ik al mijn huidige kennis opzij maar toetste ik wel af of ik zelf goed bezig was.
De eerste grot moest ik aan me laten voorbijgaan. Maar dan zette ik mijn naam op het bord om mee de trou d'Haquin te doen. Had er al van gehoord en veel gezien ondertussen.
Op 20 oktober 2019 was het dan zo ver. 's Morgens afgesproken bij Bjorn om dan vervolgens Jakub, Hans en Fien op te pikken.
Een zeer regenachtige dag waarbij we hoopten dat het wat zou minderen bij aankomst. Niet dus.
Snel een vroege lunch om al wat extra energie op te nemen en dan omkleden. Er waren al wat auto's ter plekke. Het zou er niet rustig zijn kon ik wat opvangen uit de gesprekken.
Een klein stukje wandelen om dan de ingang te zien. Het klein watertje stroomde naar binnen. Hier ga ik niet droog uitkomen dus.
Een briefing van Hans en Bjorn over de do's en don'ts, de volgorde bepalen om dan het kleine deurtje binnen te stappen.
Deurtje dicht, gaan zitten en lichten uit. De ogen laten wennen om daarna meer te kunnen zien van uw lampje.
Het begint al goed. Op de buik gaan liggen, links been plaatsen, grip zoeken en laten zakken. Een spannend begin al, letterlijk en figuurlijk.
En zo gaat het alsmaar verder. Wandelende passages, klauteren naar boven en beneden.
Vrij aan het begin toch een beetje touwwerk om af te dalen. Prachtig gewoon. Dit wou ik ook voelen, meemaken.
Alle namen waar we geweest zijn kan ik echt niet onthouden, en zeker niet waar we waren.
Maar enkele herinner ik me toch. De 'Boîtes aux lettres' waar we ons moesten laten zakken. Mijn postuur liet me niet toe echt door te zakken. Daar hing ik dan. Eventjes uitademen ?
Ja, dat helpt weeral. Maar niet te veel, moet nog kunnen inademen en nadien moest het nauwer worden.
Zo zijn er nog het schapengat, een mooie vormgeving door de natuur. De kurkentrekker en de paardenrug. Deze laatste, chapeau voor Fien want zij is er geraakt.
Dat wil zeggen dat ik de sissy-weg heb genomen. Maar ik was zeer blij dat die er was !
De grote zalen ken ik niet meer bij naam (wel iets van salle d'attente of zo) maar waren zeer indrukwekkend. Ook de vormgeving van sommige (grotere) gangen waren prachtig.
Regelmatig wat uitleg gekregen van Bjorn en Jakub over deze mooie natuurfenomenen, hoe ze gevormd zijn, de fragiliteit.
Samen gaan liggen en lichten uit. Andere zintuigen laten werken. Een apart gevoel. Beetje dubbel ook, wat nu is dit leuk, niet als je dit moet meemaken omwille van iets anders.
Je voelt je klein op dat moment.
Ook de spekulweg was me er eentje. Man man, wie zoekt dit allemaal uit?
Er zijn er ook die volledig langs de bovenkant op touwen doortrekken. Blijkbaar een oefening voor brevet A.
Op een ogenblik moet ik melden dat ik toch moe begin te worden. Armen en benen shaken bij krachtinspanningen. Stoer zijn is hier niet op zijn plaats, een misstap kan pijnlijk zijn.
Maar we zijn op terugweg. En het beste natuurlijk op het laatste gehouden. Een watervalletje waar we moeten passeren. Ik neem liever thuis toch een douche.
Nabij de uitgang is het wachten geblazen want er komt een grote groep juist binnen. Door het stilzitten wordt het frisjes en voel ik de verzuring. En ik moet nog omhoog, mmm.
Maar dit verliep gelukkig vlot genoeg. Weet niet of ze getrokken en/of geduwd hebben, maar ik zag licht in de duisternis.
Het voelde goed om binnen te gaan, maar evenzeer om terug de bomen te zien. De regen was bijna gestopt.
Nu snel droge kledij aan en ene gaan pakken, in een cafeetje aan de kerk, om dit te vieren.
We hebben er van genoten. Nu eigenlijk nog, want de blauwe plekken en schaafwonden blijven nog even ter herinnering.
Hans heeft onderweg foto's getrokken, ook om enkele momenten vast te leggen, ben nieuwsgierig.
Bedankt Spekul. Bedankt aan Bjorn, Hans en Jakub voor de geweldige begeleiding. Ook Fien natuurlijk om samen met mij in de put te zitten.
En last but not least, dank u helm.
Een kleine zijnoot. Ik voel me schuldig dat ik het materiaal niet mee kan proper maken de woensdag er na. Dat was niet de bedoeling. Samen uit, samen thuis, samen vuil, samen proper.
Een motto dat ik zeer fair vind en me er nu zelf niet aan kan houden. Dus jullie hebben er zeker ene te goed !
Danny
