Speleofiele SPEKULozen, ondoorgrondelijke ondergronders, stalagtieten en stalagpieten en gender-neutrale troglodieten,
40 jaren gaan zo snel. De erosie tast overal toe, niet alleen de grotten worden verder uitgesleten, maar ook onze hersenen vertonen Trous de Mémoire. Tradities zijn er echter om in ere te worden gehouden, grotten zijn er om in af te dalen, op de BBQ liggen de worsten al klaar om verorberd te worden en de Westvleteren staat koud om te worden gedegusteerd.
40 jaar geleden, toen wij anciens nog allemaal mooi en joing waren, nu nog enkel mooi ..., hielden wij de SPEKUL boven het doopvont, of moet ik in speleojargon spreken van “boven de gour”? In den beginne was er inderdaad niets... tot een paar hoogstudenten-oud-scouts ondergrondse kriebels kregen. Toen bleek dat de SCUCL: de Spéléo Club de l’Université Catholique de Louvain, geen plaats voor ons had in hun herberg, namen wij het heft in eigen handen. Zo stichtten wij in 1967, in volle “Leuven Vlaams” en één jaar vóór dat “l’imagination au pouvoir” kwam, op het appartement van de toenmalige Sneppenberg nr. 2 (thans St.-Begaberg) - samen met de geologiestudent Frank Van Thournout – de ondertussen roemruchte SPEKUL.
De SPEKUL was zo - pre ’68 - de allereerste autonome Vlaamse sportvereniging aan de toen nog unitaire Universitas Catholica Lovaniensis. Toenmalig sportdirecteur Gilbert Deleu
– what’s in a name – heeft ons toen daadwerkelijk gesteund in onze splitsingsijver. Na een openluchtinitiatie touwladderklimmen op de tennismuur van het Sportkot, ging de allereerste SPEKUL-initiatie door in de Trou Manto te Ben-Ahin. Van vitaal belang daarbij was de logistieke steun van Tony Delarue, apothekerszoon van het Fochplein in Leuven, die trouwens apothekerszoon is gebleven... Tony leverde ons de grotnoodzakelijke touwladders, touwen en musquetons en hij had bovendien een R4 om dat allemaal in te vervoeren, later zijn dat Land Rovers geworden.
Luc Van Gijsel, hier eveneens aanwezig, werd de eerste secretaris en hij stencilde de eerste nummers van ons clubblad, dat toen nog Spe-lonk heette. Veel dieper wil ik nu niet in details afdalen, dit is trouwens geen valse nostalgie van een veertigjarige vereniging, maar een verantwoorde speleo-retro-spectie van een springlevende actieve speleoclub. Destijds stichtten universiteitsstudenten of jonge assistenten nog verenigingen zonder een (onder)grondige mission statement, zoals dat nu hoeft, en wij hadden de latere SPEKUL-expansie toen nooit durven voorspellen. For history’s sake moet ik in alle eerlijkheid toegeven dat mijn eerste vrouw Maggy Colla – overigens nog altijd mijn madam - toen de lont aan de carbuurlamp heeft gestoken omdat zij het moe was dat ik week-end na week-end met scouts of andere enthousiastelingen in de Eglise, de Haquin, de Wéron of de St.-Anne kroop. De conceptie van SPEKUL was dus weliswaar geen accident, maar eerder een depannagemiddel om gidsen te leveren aan talrijke jeugdgroepen, die toen de speleotoer opgingen. Ondertussen is de SPEKUL een fluks uit de kleikluiten gewassen institutie geworden met een indrukwekkend palmares. Uw aller aanwezigheid hier is het levend bewijs van SPEKUL’s vitaliteit en ik wens daarom alle SPEKULozen, oud en jong, nog vele jaren met enorme dieptepunten.
In de stijl van de studentencodex wil ik daarom besluiten met:
SPEKUL VIVAT, SPEKUL CRESCAT, SPEKUL FLOREAT!
Roland Renson, stichter en ex-voorzitter Spekul
Faulx-les-Tombes 9 september 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten