Er zijn van die dingen die een mens maar 1 keer in zijn leven wil doen maar toch eens wil meemaken. Bijvoorbeeld met ne reispas zoals de mijne met El Al van Brussel rechtstreeks naar het beloofde land vliegen. Bij de pre-check in Zaventem was mijn naam met fluostift overschreven en ik weet nu wat dat betekent; In eigen land aan buitenlandse diensten 2.5 uur domme vragen beantwoorden, elke vierkante millimeter van uw baggage doorzoeken in een snuffelmachien en... broek af! Telefoon, 3G kaart etc de grote valies in, de laptop charger moc
ht zelfs helemaal niet mee. Maar het strafste van alles was dat over die 25 meter koord, een hoop lint, musketons en een modderinge set totaal geen vragen gesteld werden. Al dat gerief mocht mee en daarmee was de weg vrij voor de eerste stap in de oprichting van de Spekpater - De SpeleoKlub van de Palestinian Territories.Intussen was ik in de streek van Jenin een hoop karst tegengekomen - een beetje a la Libanaise bij momenten - diep ingesneden valleien en hooggebergte. Een paar fossiele ingangen van ver gelo
caliseerd, maar mijn enthousiasme wat moeten matigen want ge vraagt hier beter eerst wat te doen en te laten vooraleer ge de bergen inhost. Stap 1 in het oprichtingsproces: Locals enthousiasmeren dmv touwtechnieken om die dan ne volgende keer in een grot toe te passen.
De eerste training vond plaats onder een overhangend balkom van een huis in aanbouw. Ik laat Obada en Mithkal eerst eens onder begeleiding afdalen. Cool, helemaal gene schrik. Nu moeten ze het alleen doen. Obada, de schooljongen en Mithkal de dorpssmid zijn het Engels niet machtig en dus dien ik arabische termen uit te vinden voor afdaler (a'ala at tanzil), rem (braik), krol (kruul), leeflijn (ghat al hayat) enz. Plezant en de mannen incorporeren het meteen in hun vocabularium - Wie weet placeer ik ooit nog eens een woord in het arabisch woordenboek. Ook het jumaren gaat zeer vlot en ze amuseren zich rot. Meer en meer toeschouwers stromen t
oe.Vanop het dak kan ik een P9 simuleren en ze zien het direct zitten om het eens te proberen. Ammarages op de immer aanwezige betonijzers van het plat dak. Mithkal, die zijn gerief nog aanheeft smijt zich vol vertrouwen over de
rand en daalt af. Halverwege legt hij een miftah (sleutel) en doet alsof hij een sigaret gaat smoren. Cool! dat zijn mijn leerlingen. Vervolg is een race; hij jumaart, ik neem een serie trappen doorheen het gebouw tot op het dak. Ik win, maar nipt.Het wordt stillekes donker en naar locale maatstaven koud. Ook zijn er geruchten van patrouillerende bezetters in het centrum, het is tijd om op te houden. Het touw en het equipeergerief laat ik op hun vraag achter, ze hebben beloofd er omzichtig mee om te springen. Is het weer goed bij mijn volgend bezoek dan nemen ze me mee de bergen in op zoek naar gaten, inshallah.
Wie weet komt er ooit nog echt iets van?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten