Het niet-groentje

Dat noemen ze dan een lichte dwang om een verslagje te schrijven. Ge zijt bedankt, Ann! :-)
De Sources dus.
“Wie volgt er nog?” Een vraag die ik stelde liggend in de waterplas vlak voor de smalle kruipgang die naar de grote eindzaal leidt. En vol enthousiasme droop iedereen af. Behalve Eduard die nog mee kroop. En behalve Zothuis die gewoon in het water wilde ronddabberen zonder meer. Sommige mensen hebben echt geen verduidelijking nodig bij hun bijnaam op Spekul.
Het Sources-bezoek met de nieuwe leden dit jaar verliep vlot. Met dank aan de onnozelaar die het nodig vond een quasi-trap te installeren in de smalle spleet waar je door afdaalt bij de ingang. Vroeger was dat een afstap van een meter, ideaal om op te vloeken bij het terugkeren. Maar nu niks van kloteklim meer. Doet me terugdenken aan het Haquinbezoek van een maand geleden, samenvallend met het bezoek van de touroperator en zijn 30 noorderburige klanten (Katastroof, bus vol Ollanders, anyone?). De autostrade was daar dus ook behoorlijk opengeblazen… schandalig… benieuwd wanneer diezelfde (of andere) onbekenden daar aan de brievenbus gaan beginnen…
Maar even terug naar afgelopen zondag. Het spannendste was nog de voorklim op de paardenrug. Man, zijn die wanden glad geworden. Evenals de marche d’approche: een steile wand vol blaadjes en modder en nattigheid.
Eduard en Maay bezochten ook nog even de vervangconcretie in wat vroeger een heel mooi stuk moet geweest zijn. We gingen ook nog even richting doorsteek, maar iets in mij zegt (beter: schreeuwt) dat dit niks voor mij is. Masochisme heeft ook zijn grenzen. Samen met de Bernard-doorsteek en de Dellieux-via-de-Weron staat dit op mijn not-to-do-list.
’t Was uiteindelijk meer gekruip dan gewandel in dit labyrinth, dus ideaal om een beetje vuil op je texair te verzamelen. Wanneer zal de nanotechnologie goede modder-afwerende coatings hebben? En wanneer zal er een keer iemand langs boven in de eindzaal geraken? Dat zou nog eens een fijne doorsteek zijn. Maar dan moet er wel wat gegraven en geblazen worden… gebaseerd op een leesbare accurate topo. Vrijwilligers, anyone?
Na Anja gedropt te hebben in Maillen bij een bekende mobilhome-eigenaar en na het afschrobben van alles wat niet op touw, gordel en texair leek, was het tijd voor een ViaVia’ke. ’t Blijft een schone sport, figuurlijk toch.