Réseau de Fresnes

I’m hanging from a tenuous rope over a black pit adorned with the sound of rushing water underneath. The river is out of sight, it is too far down, all I see under my feet is a gaping black hole. The water is too loud to hear any instructions from the experienced cavers with me, I´m on my own for this one.  I place my feet in the rocky wall now in front of me, lean back, grab on to the rope and monkey my way sideways over the pit till I reach the next rope and switch my two life lines, one by one. I don´t think about the ropes ahead, I just get through it, one at a time. This is called a ‘traversée’, it’s a horizontal rigging used in caves for high passes.

So how did I find myself hanging at dizzying heights in the dark? Oh yes, I decided I needed more excitement in my life and joined Spekul, the Leuven Speleology Club. On December 23rd we decided to celebrate the start of the Christmas break with a visit to Réseau de Fresnes, a big multilevel cave in the mountains of Namur, Belgium. The team consisted of three experienced cavers: Hans, Jo, Bram and the newbie, me.

The day started with a visit to Lucienne’s house for a key to the cave, she is a sixty something year old lady who still goes caving on occasion and has done much exploring and mapping of unknown passages, a legend in Belgian caving. Key in hand, we got to the site, carefully stepped into our caving gear and made our way to the entrance of the cave, we knew it would be wet since it had been raining for the past two days. The entrance is a vertical drop some 50 meters deep -ok… ok… it´s maybe 15 m, but it feels like 50m when you´re looking down from the top-. It’s not a problem, I’ve been training for this every week at the gym, so I make use of my newly learned rope techniques, with some corrections from the cavers. I make a very slow way down because I discover once more that wet muddy ropes in the dark are different than dry ones at the gym.

After that we keep going down through a ladder and some crawly ways. The cave has pretty cool rock formations, some of them still have a pristine white color, and in some corners there are glittery crystals. It´s like exploring another world altogether, fascinating. After some time we reach an intersection and Hans says that he wants to explore some upper levels that he hasn’t been to before. The choices are: climbing up a mud wall, a vertical climb in oppossée through ‘Puit de l'Oppo’, or a climb up ‘Le Tube’ (also in oppossée but just a little bit less vertical).  Opposée is a climbing technique used when there are two walls facing each other, you lock your back against one wall place your legs in front of you against the other wall and slowly inch your way up using mostly leg strength.  No one is sure that I can make the climb, myself included, but I don’t mind waiting at the bottom. Just out of curiosity I climb up to look at ‘Le Tube’, it is a not-quite-but-close-enough-to-vertical chimney, that starts about a meter off the ground and goes up for some 8 meters. At that moment I decide that I need to be honest with myself, there is no way I can get up there. I watch Bram and Hans struggle their way up, and decide to voice out my hesitation. After a couple of minutes of arguing I find myself with my back to one wall of ‘Le Tube’ and my legs in front of me gripping the other side, Jo is at the bottom in case I slip down…..thoughts stop.…body takes over.…I start going up, one foot hold slips but I lock my arms and my butt against ‘Le Tube’ and hold myself in place ---geen paniek--- Silently thankful for my big behind, I keep pushing my way up. Before I know it, I´ve crossed the distance and Bram is already taking my life line so I can get over the uncomfortable rock before the top. After that it’s just four meters of vertical opposeé, the walls are a bit too far apart for me, but now I feel like I can do it. This is what it’s all about, that moment when you realize you are capable of doing something you thought was beyond you. So, I gloat to myself for about two minutes and then we set out to explore this upper gallery.  We wriggle on through low passages, small horizontal passages, small vertical passages, small rocky passages, small muddy passages, small zigzagging passages. The upper gallery is pretty exciting, but alas, time is short and we head back the way we came from. Going down ‘Le Tube’ is a lot easier than going up, it’s just about not going down too fast.

The tour continues through some more galleries with cute names like Sal des Français, Réseau Dynamite, and Salle de la Cigogne. I have no idea which one was which, but they were all equally entertaining. After some more time we arrive at the famous traverseés. I see Hans start making his way through like it’s just a regular walk in the park, nothing to it, he just grabs the rope and starts walking along the wall until he disappears around a bend. There´s nothing to do but follow on and do the same thing.  As I was switching from rope to rope, listening to the sweet melody of the unseen river below, I decided that I need to start doing push ups and pull ups, these arms need to be stronger. Traversées overcome, my Dutch is good enough to get some hints at their conversation about ‘doing a waterfall’. My memory travels back to the Eglise cave and that frightful 6 meter free climb up the waterfall…I still can’t remember it completely…I blocked it out of my conscious memory. This one wasn’t quite so bad, it was a descent down a waterfall, it took me a few moments to gather my courage and step into the water, but I got through it.

The last hurdle was the hardest one, it was either taking a bath to come up to a climb or a vertical walk holding on to a slippy rope. No one wanted to do the bath, so the walk up it was.  I really thought I wasn´t going to be able to do this when my grip on the rope kept slipping. But just like all the other hurdles, I got through it and learned that I can trust my body a lot more than I thought I could. Needless to say it was a great day,  and I would go caving with these three strong cavers any other time. Thanks Hans, Jo, and Bram for the helping hands, the encouraging words, the funny mud fights, and the ready life lines

Ariana Ramos

Trou de Nutons

Quinten schreef:

Björn, 

Hieronder mijn 'tekstje' voor de blog. 

Ik heb 2 versies gemaakt, ik opteer voor de tweede. :)

Veel leesplezier!

Versie 1:

We zijn naar de grotten gegaan, het was tof. 

Versie 2:

Liefste dagboek,

vandaag zijn we voor de tweede keer naar de grotten gegaan. Deze bevonden zich in 'Dardenne', meer bepaald in de Trou de Nutons, aan de rand van Namen.

Aangezien 1/3e van ons gezelschap zich overslapen had, kwamen we als laatste aan het Spekul lokaal aan. Goed als we zijn, hadden we Björn, die we dankzij Thomas nu ook Bruno mogen noemen, ingelicht die ons dan toch nog met open armen, weliswaar zonder stem, ontving. Zo konden we ons alsnog prepareren en ons speleomateriaal meenemen. 

Aangekomen in Dardenne werden we verwelkomd door onze Franstalige Spekullotgenoot Renaud, en een horde poezen die niets liever deden dan de auto van Lieven te vervuilen en de boterhammen van Lizzy op te eten.
Na het welbekende aankleden en foefelen om onze gordels aan te krijgen waren we klaar om eindelijk Nutons' grotten te verkennen. We splitsten ons op in twee groepen; groep 1; klaar voor het gevaar, zijnde leider Lieven en lijders Thomas, (Thomad voor de vrienden), Nico (Pino voor de vrienden) en mezelf; Quinten (ook Quinten voor de vrienden).
Groep 2 verkoos de andere kant van de grot en ging via een zelf opgezet touwenparcour de grot binnen met Bruno op kop. Andere metgezellen waren Renaud, Nele, Robin en Lizzy.

In het midden van de grot zouden we afspreken en wisselen van parcours, zo kon groep 2 het hen gemakkelijk maken en de rustige met bloempjes geplaveide weg terug nemen, terwijl wijzelf de loodszware, bloedstollende lijdensweg via de touwen gebruikten.

En zo geschiedde; als we één keywoord mogen onthouden van het gat van Nutons is het modder! Gratis en voor niks, in grote getale, voor iedereen beschikbaar. Van boven tot onder, van links naar rechts. Waar sommigen veel geld voor betalen, kregen wij voor de verniet; een modderbad om U tegen te zeggen.
Dit hield natuurlijk niet weg dat de weg onder de grond zeer plezant en leerrijk was. Zo ontdekten we onder andere dat de Waalse riolering ook uitkwam in onze grot, wat de nodige reukhinder met zich meebracht. Dit kon ons echter niet deren, aangezien dit de geurrijke gevolgen maskeerde van een avondje bier drinken. Na ongeveer 2 uur de grot verkend te hebben zo diep als mogelijk was (de riolering blokkeerde onze toegang, en we voelden ons net niet geroepen om te ontdekken wat er zich hier achter bevond), stond groep 1, pienter als ze zijn, op tijd aan het knopingspunt om groep 2 te ontvangen. Jammer genoeg zag groep 2 dit niet zo zitten en besloot ons dan maar 45 minuten te laten wachten in de kou; wat resulteerde in 3 dansende mijnwerkers om het warm te krijgen. (foto's ontbreken jammer genoeg) 

Als het laatste groep-2-exemplaar aangekomen was, was het aan Thomas om de lijdensweg naar boven te starten. Na ongeveer 12 kilometer loodrecht te jumaren, begon ons touwenparcours waar we al onze opgedane kennis konden gebruiken. Klimmen, dalen, paraplus, stalen musketons, leeflijnen, schuiven, springen, hopen dat je u toch hebt vastgehangen, ... het zat er allemaal bij. Zo bleek ook dat ik toch nog wat beter moet opletten op woensdag tijdens de technieklessen. Na, wat ongeveer 3 uur klimmen leek, zagen we eindelijk het licht aan het einde van de grot. Alsof we nog geen genoeg bloed, zweet en tranen waren verloren, wachtte ons nog een stijle klim (zeker 80° omhoog) op een modderhelling waar je kon kiezen tussen het laatste uit je armkracht te halen, modder vreten, of een combinatie van beide. Ik koos voor het laatste. 

Met verzuurde armen en een bruin gezicht kon ik eindelijk voldaan de top bereiken om mij vervolgens neer te leggen alsof ik in de plaatselijke Roi Du Matelas een matras kwam uittesten. Aangezien zowel Thomad als ikzelf hoorde tot het clubje 'wij wisten niet dat we geen eten konden meenemen naar de grot', besloten we om niet te wachten op Pino (hij was in veilige handen van Lieven) en ons al om te kleden aan de auto en ons te nuttigen van drank en eten. 

Na de verwelkoming van de plaatselijke kattenbende, het omkleden en onze dorst te lessen kwam ook Pino tot bij ons. Hij zat ook in ons clubje van de hongerigen, wat resulteerde in een spierwit gezicht van vermoeidheid. Natuurlijk niets waar meneer Banaan en mevrouw Sandwich niets aan konden doen. Als we ons 'relatief' proper konden noemen gingen we de hobby van Bruno nog eens uitoefenen; een pint gaan drinken in het plaatselijke café. Als we daar na een tijdje beseften dat we ons gerief + onszelf nog moesten proper maken, beslisten we om naar Spekul te gaan. Daar aangekomen volgde het verplichte kuisen van het materiaal, of toch een poging tot...

8 kilo modder en een nieuwe siffon later was het dan eindelijk tijd om naar huis te keren, maar niet vooraleer we ons tegoed konden doen in de plaatselijke McDonalds aan een welverdiende Chicken Mythic!

En zo eindigde het avontuur van Tomaat, Sneeuwwitje en de RoiDuMatelas! 
Met vriendelijke groeten,

Quinten Bollaerts

Een November Weekend in de Jura

Donderdag 8 november
Eindelijk, die ene dag is aangebroken, het begin van onze vierdaagse in Frankrijk. Met 2
autoʼs trekken we vlijtig naar het Franse departement waar we verblijven bij onze gastheer
Luc. Na de ruim vijf uur durende trip hadden we nog een restje energie dat ons in staat
stelde de 80 meter van de Bois dʼUlly af te dalen en te beklimmen met een ijzeren
balustrade net als in de les! Deze smalle grot, laten we het een schacht noemen, was
duidelijk niet waterdicht! Met als gevolg kwamen we uitgeput en fris gewassen de grot
uitgeklauterd. Op zich had deze grot weinig te bieden, de 80 meter was gemakkelijk
zonder fracties af te dalen, en het uitzicht was eerder somber en eentonig. ʻHet is maar ne
putʼ zou de Luc zeggen. Toch was deze ʻputʼ een enorme meerwaarde aan de trip. Het
was een goede oefening om te zien of je de basistechnieken doorhad. Dit was duidelijk
niet het geval. Met armpjes als spaghetti kwamen we uitgeput boven water.

Vrijdag 9 november
Onze eerste echte grot in de Jura was er eentje om niet te vergeten. De Cul de Vau is wat
men zou noemen ʻeen watergrotʼ. Hier waren we allen erg benieuwd naar. Er werd ons
gevraagd een neopreen pak te voorzien zodat we zonder onderkoeling de grot konden
doorstaan. Na een kleine klim in dit ongemakkelijk pak kwamen we aan bij de ingang van
de grot. Nu ja, een ingang!? We zagen een rivier die zich een weg uit het massief had
gewurmd. Door de vele regen die de laatste weken uit de hemel viel stond het waterpeil
hoger dan anders. Met als gevolg dat de ingang van de grot een siphon had gevormd. Een
halve meter duiken deed ons toch even naar adem happen! Na veel watergeploeter, een
afdaling langs een prachtige waterval en een klein fuifje op het eilandje kwamen we uit de
grot geproest. Ons terug opwarmen deden we bij ʻde Lucʼ met onderwaterkakkerlakken
van Zothuis. Een rustig einde van de dag was er niet echt met de bezigheid ʻJungle
Speedʼ.

 

Zaterdag 10 november
Zonder al te veel spierpijn stonden we zondag klaar voor Baume des Crêtes. Spijtig
genoeg was het weer omgeslagen en stroomde de regen met bakken uit de hemel. Na
een lastige traversée, verwondering over de stalactieten die gevormd waren, wat
kluiterwerk en enkele afdalingen, kwamen we tot de vaststelling dat de grot ondergelopen
was en dat verdergaan niet echt slim zou zijn. Met de kitzakken (waar we nog geen fan
van zijn!) kropen we terug naar de ingang en klommen we terug naar boven. De
teleurstelling kwamen we te boven met een heerlijke kaasfondue.

 

Zondag 11 november:
De allerlaatste dag begon heel laat voor de meesten....dus besloten we te eindigen met
een afdaling van de Sarrazine. Nog meer watervallen en een heuse wildwaterrivier
begroetten ons aan de start. Na wat klauterwerk waren we klaar voor de 120 meter vrije
afdaling. Een prachtige ervaring om nooit meer te vergeten! Met een laatste groet aan de
Jura sloten we onze eerste grotten meerdaagse af.

Lizzy, Lester, Leen en Robin

Mini Explo naar Alto Tejuelo van 5 tot 9 december. deelnemers : Walter, Piet, Dirk & Miguel (Secja) resultaat : 74 uur ondergronds, 750 meter topo, vervolg gevonden in CA32 .. en paar weirde concreties tegengekomen.. paar beelden :

Ochtendlijke "marche d'approche'met in de verte de ondergesneeuwde Picos

Ochtendlijke "marche d'approche'

Afdalen in de gigantische doline van Canto Encaramado

Rivier van den triestige terrorist

Nieuwe zijzaal vn Embudo (fosiel niveau Canto

Naar CA32 .. Pozo Rual

Sleutelpassage naar CA32

Escalada in Tichodroma M.

Curieuse concreties in CA32