Eindelijk, die ene dag is aangebroken, het begin van onze vierdaagse in Frankrijk. Met 2
autoʼs trekken we vlijtig naar het Franse departement waar we verblijven bij onze gastheer
Luc. Na de ruim vijf uur durende trip hadden we nog een restje energie dat ons in staat
stelde de 80 meter van de Bois dʼUlly af te dalen en te beklimmen met een ijzeren
balustrade net als in de les! Deze smalle grot, laten we het een schacht noemen, was
duidelijk niet waterdicht! Met als gevolg kwamen we uitgeput en fris gewassen de grot
uitgeklauterd. Op zich had deze grot weinig te bieden, de 80 meter was gemakkelijk
zonder fracties af te dalen, en het uitzicht was eerder somber en eentonig. ʻHet is maar ne
putʼ zou de Luc zeggen. Toch was deze ʻputʼ een enorme meerwaarde aan de trip. Het
was een goede oefening om te zien of je de basistechnieken doorhad. Dit was duidelijk
niet het geval. Met armpjes als spaghetti kwamen we uitgeput boven water.
Vrijdag 9 november
Onze eerste echte grot in de Jura was er eentje om niet te vergeten. De Cul de Vau is wat
men zou noemen ʻeen watergrotʼ. Hier waren we allen erg benieuwd naar. Er werd ons
gevraagd een neopreen pak te voorzien zodat we zonder onderkoeling de grot konden
doorstaan. Na een kleine klim in dit ongemakkelijk pak kwamen we aan bij de ingang van
de grot. Nu ja, een ingang!? We zagen een rivier die zich een weg uit het massief had
gewurmd. Door de vele regen die de laatste weken uit de hemel viel stond het waterpeil
hoger dan anders. Met als gevolg dat de ingang van de grot een siphon had gevormd. Een
halve meter duiken deed ons toch even naar adem happen! Na veel watergeploeter, een
afdaling langs een prachtige waterval en een klein fuifje op het eilandje kwamen we uit de
grot geproest. Ons terug opwarmen deden we bij ʻde Lucʼ met onderwaterkakkerlakken
van Zothuis. Een rustig einde van de dag was er niet echt met de bezigheid ʻJungle
Speedʼ.
Zaterdag 10 november
Zonder al te veel spierpijn stonden we zondag klaar voor Baume des Crêtes. Spijtig
genoeg was het weer omgeslagen en stroomde de regen met bakken uit de hemel. Na
een lastige traversée, verwondering over de stalactieten die gevormd waren, wat
kluiterwerk en enkele afdalingen, kwamen we tot de vaststelling dat de grot ondergelopen
was en dat verdergaan niet echt slim zou zijn. Met de kitzakken (waar we nog geen fan
van zijn!) kropen we terug naar de ingang en klommen we terug naar boven. De
teleurstelling kwamen we te boven met een heerlijke kaasfondue.
Zondag 11 november:
De allerlaatste dag begon heel laat voor de meesten....dus besloten we te eindigen met
een afdaling van de Sarrazine. Nog meer watervallen en een heuse wildwaterrivier
begroetten ons aan de start. Na wat klauterwerk waren we klaar voor de 120 meter vrije
afdaling. Een prachtige ervaring om nooit meer te vergeten! Met een laatste groet aan de
Jura sloten we onze eerste grotten meerdaagse af.
Lizzy, Lester, Leen en Robin
