Er waren weer gegadigden voor een avondgrot op vrijdag.
Masha, Sara V, Pieter en ik op weg naar de Abime de Lesves. Ik was er nog nooit
geweest, maar iets nieuws ontdekken is altijd wel fijn. Een groot voordeel van
deze grot is dat je op net een uur van Leuven ter plaatse bent. Pieter heeft ongetwijfeld
de prijs van beste speleopak verdiend: een jeans en een sweater van KHLim, bij
gebrek aan beter. We zien wel. Na 100m over een glad modderpadje komen we aan
de doline, waar tot onze grote verbazing nog twee groepen aan het afdalen zijn.
3 Man uit Brussel en 3 uit Boortmeerbeek (maar van een Luikse club) zijn al
afgedaald. We besluiten gewoon af te dalen en ik maak het eerste touw vast aan
een kerselaar. Beneden aan de doline blijkt dat de Brusselaars wat
equipeerscholing gaan doen in het balkon en ons dus geen vertraging gaan doen
oplopen. Ik equipeer verder tot aan de "grand puits”, waar blijkt dat het
andere team te weinig touw heeft. Ons touw is net ok denk ik en ik daal af,
waar ik beneden nog net voldoende touw over blijk te hebben om boven wat meer
touw terug te geven, zodat de rest vlot een sleutel kan leggen. De gasten van
de Luikse club maken gretig gebruik van het spekul touw en ik jumaar weer tot
boven om het equipement te verhangen. Ik wacht boven op de rest, Pieter, Masha
en Sara dalen af en ik volg. Er is een mooi doucheke dat naar beneden valt net naast ons. We
volgen het water en dalen de glibberige leemberg op een touwtje af, wat toch
gemakkelijker zal zijn voor de terugweg. Aan het onderaards beekje eerst even
de sifon gaan checken, om nadien stroomopwaarts te zien hoever we kunnen en
willen gaan. Aan de passage superieure komen we het ander team tegen, die al
serieus bemodderd zijn. Vettig boelke grinniken ze, allé tof. We gaan verder en
dabberen over een modderglijbaan. We zien er al geweldig uit. Verder over de
Tremies en dan is daar de voute mouillante. Hmm. Tof. Gaan we, gaan we niet.
Even polsen bij de rest. Masha vind het veel te smal. Pieter heeft geen texair.
Sara geraakt zelfs door een sleutelgat. Masha zegt: "It is very narrow, but if
you go, I go." Ok we gaan. Ik probeer mij er zo snel mogelijk door te wringen en
kan mij redelijk droog houden. Hup, één, twee, drie natte speleo’s volgen! Op
de splitsing gaan we eerst een modderhellingske op. Een ware ploeterpartij van
ons allen volgt om over het bobbelke te geraken. Een prachtig staaltje van experimentele
technieken volgt om over dit obstakeltje te geraken. Achter het bergje, meer
modder en het loopt dood. Dan maar terug over de modder (we zien er geweldig
uit!) en de andere kant op, door meer water en modder. Masha is euforisch! The
best cave ever! Uiteindelijk houden we het bekeken bij de Croque monsieur. Hier
weet ik dat we echt volledig nat gaan worden en daar heb ik vooral geen zin in.
Nog even een super mooi modder zij-ingangetje checken en dan richting uitgang.
Opnieuw door en over de modder en door het rioolwater om dan aan de klim te
beginnen. We moeten wel ons gerief een beetje wassen om te ontwarren wat wat
is! Blij dat ik dat laatste touwtje heb gehangen, maakt het leven wat gemakkelijker
en hup na wat jumaren naar buiten. Op twaalf uur staan we aan de auto, modderig
als 4 zwijnen, bibberend van de kou. Wel een tof grotje, zeker voor een eerste
keer en zeker als je van wat ploeteren houdt.
