Een tripje naar de "Alto del Tejuelo"

In de reeks exploraties in het systeem van de Alto del Tejuelo waren we eind oktober met 4 dapperen (Dirk, Koen, Thomas en Walter) om nog eens een paar dagen ondergronds te gaan. De exploraties waren dit keer verplaatst naar een nieuw gebied waar het plan is om het topowerk over te doen en uit te breiden. Er blijkt dat vooral de logische galerijen getopografeerd zijn en niet de kleine zijgangetjes, welke vaak connecties en lopende meters opleveren.

Laatse puttenreeks (foto Dirk H.)

De gang van zaken was opnieuw standaard: 's morgens met de auto naar CRL airport, wachten, opstijgen, vliegen, landen, auto afhalen, eten kopen, gaan eten, Jordi en co opzoeken en hopla naar de grot.Voor Thomas en mij is het de eerste keer in dit deel van het systeem en de verwachtingen zijn hoog.

De approche is tamelijk kort, maar mooi, door een idyllisch bos. De afdaling in de putten, magnifiek, maar kort (175m) waarna we een stuk stappen en een laminoir passeren om u tegen te zeggen. Om mijn sherpa te sparen gebruik ik de roltechniek, welke ook door Thomas werd overgenomen. Walter en Dirk gebruiken de koppige sleeptechniek.
Uiteindelijk komen we na een goeie 2u aan in de bivak, een onvoorstelbare plaats. Een welkomstbord in meerdere talen, stromend water (allé na een tijdje toch), ledverlichting, matrassen. Voor een bivak zeer ruim en comfortabel en toch gezellig.

Ongezien: vaste ledverlichting in de bivak

Vanuit de bivak is het een 10 minuten stappen tot een aaneenschakeling van grote zalen. De dimensies zijn zeer indrukwekkend en dit op foto krijgen echt niet gemakkelijk.
De exploraties leverden ons deze keer, naast vele topometers (1600m), een paar vraagtekens op, die we verder zullen moeten onderzoeken.

Wat een dimensies!

Op onze laatste dag hebben we dicht bij de bivak, via een zijgangetje in de grote zaal, meerdere galerijtjes gevonden die één na één dichtliepen. Thomas vond toch de Jackpot, met een grote actieve put die mogelijk de connectie met de Passadas betekent, dus weer een pak meters erbij.

 

Connectie met de Passadas? (foto Dirk H.)

Equiperen-of was het desequiperen? (foto Dirk H.)

 

Ijdele Walter ;-) (foto Dirk H.)

Grote zalen vragen veel licht.... (foto Dirk H.)

Kleine wat minder.... (foto Dirk H.)

De Belgische helden ;-)

Voor een keertje ook genieten van de omgeving op de terugweg

En een terraske doen eind oktober: perfect! (foto Dirk H.)

cueva helada Casteret

Tijdens een tripje in het prachtige Ordesa park in de centrale Pyreneeën kan een bezoekje aan de ijsgrot nabij de Breche de Roland niet ontbreken. 't was natuurlijk niet het meest geschikte seizoen om ijsconcreties te zien, en ook de opwarming van de aarde zal er niet aan meewerken maar de marche d'aproche en de omgeving zijn van die aard om dus toch redelijk enthousiast terug te kijken. Vertrokken vanuit Spanje, de parking voorbij Torla kom je na een stevige tocht van zo'n uur of 5 (wegens nogal geladen) aan de Refugio Goriz .. We besloten nog een stuk verder te gaan en te bivakkeren een uurtje van de refuge verwijderd.

Vanaf onze kampplaats was het zo'n 2 uurtjes naar de Cueva Casteret. Het pad ernaar toe loopt door een prachtig woestijnlandschap.  Met op het laatst een redelijk steile klim over los gesteente.

De grotingang bevindt zich in de flank van de berg die verder doorloopt tot aan de Breche de Roland.

Klaarblijkelijk is er momenteel een hek geplaatst, waarvan de bedoeling me grotendeels ontgaat, want je kan er gewoon los onderdoor lopen.  Sedert mijn laatste bezoek is de ijsmassa nogal verminderd, maar zoals eerder gezegd het is begin november niet het meest optimale seizoen voor de ijsvorming. (overdag, met stralende zon moet de temperatuur er wel zoiets van een 18 graden geweest zijn.)
Aangezien we geen steigklemmen, ijshaken  etc. mee hadden hebben we de afdaling naar het kleine onderliggende zaaltje gelaten voor wat het was...

 

Nog even praktisch : we vlogen met Ryanair naar Zaragoza, van waar het zo'n 2 uur rijden is tot aan de toegang tot het Nationaal Park van Ordesa .. In de zomermaanden is de omgeving expliciet te mijden wegens de massale toevloed van toeristen en wandelaars die meestal via een dagtrip door de Canyon tot aan de refugiee gaan.  Begin november was de tocht tot aan Goriz nog steeds redelijk druk, maar eens voorbij de refuge was het rustig en hadden we de berg grotendeels voor ons alleen.  

(canyon d'Arazas)