De zoektocht naar het kleinste kamertje in de Sainte Anne
Helden zullen er altijd zijn, de perfecte illustratie hiervan kun je vinden in onderstaand verslag. Zondagochtend 29 september werden 2 helden wakker op het onchristelijke uur 6u30, ze hoorden nog net het KMI vermelden dat het die dag een zonnige dag ging worden. Ideaal om terrasjes te doen of om in de tuin werken als je iets actiever wou zijn.Niets was minder waar want de reden om zo vroeg op te staan was een gezamenlijke queeste met andere helden om de zoektocht naar het kleinste kamertje in een donkere grot tot een goed einde te brengen. Om 8u30 hadden we de afspraak met Kenny, collega held van dienst, in het idyllische Tarwestraat te Gent. Daar werden al straffe verhalen verteld door zijn trouwe metgezellin waardoor we toch al een beetje begonnen te twijfelen aan het succes, waar we steeds vanuit gingen. De boodschap was om ons niet door deze verhalen uit ons lood te laten slaan en zo snel mogelijk op zoek te gaan naar onze andere collega helden met de pure ingesteldheid. Aan het grote ronde punt in Wetteren vonden we Joke en Hans ‘superheld’, en ervaren gids van dienst. Na controle van het nodige materiaal en tussenstop voor de perfecte batterijen gingen we richting Leuven naar het lokaal der superhelden om de verdere afspraken te maken en kennis te maken met superheld en gids nummer twee ‘Den Jo’.
Eindelijk de reis naar het verre Luik kon beginnen en na een helse rit kwamen we aan in het gebied waar alles moest beginnen – spannend – adrenaline en testosteron werden losgelaten in de bossen aan de voet van de heuvel. Eenmaal we ons in ons heldenpak hadden gemurwd en ons van het nodige krachtvoer hadden voorzien stormden we gezamenlijk de berg op en kwamen al snel tot de vaststelling dat ons enthousiasme ons alweer de das had omgedaan. Brainstormen, alles afwegen en de moeilijkste oplossing kiezen om te komen tot de ingang van de grot – een eerste hindernis was overwonnen – en het gevoel dat helden alles kunnen als ze maar willen werd maar weer eens bewezen. Helaas zal dit laatste tot een voetnoot in dit verslag behoren. Onze gidsen hadden gekozen voor een wandelgrot met de mogelijkheid om de avontuurlijke route te kiezen. Uiteraard ging onze voorkeur uit naar de avontuurlijke route. Vanaf het beging moesten we ons al een gat murwen waarvan we dachten dat het bijna onmogelijk was, maar toch slaagden we één voor één in onze opdracht. De beelden waren fantastisch en zullen nog een lange tijd in onze geheugens gegriefd staan. Hindernis na hindernis kwamen we op onze zoektocht tegen maar alles werd met een gemak overwonnen dat zelfs onze gidsen met verstomming stonden en waardoor we de lat steeds hoger gingen leggen. De rots hing vol met testosteron en onze vrouwelijke heldinnen konden ook hun mannetje staan zonder onze hulp. Na een schitterende overgang in de brievenbus - ‘je wilt niet weten wat je moet doen om daar door te geraken’ – alle ledematen worden gebruikt om je omhoog te duwen maar vooral de rust, de kalmte en de vastberadenheid zijn factoren waardoor helden zich onderscheiden van de grote massa. Na een zoektocht van 2u1/2 kwamen we eindelijk aan het kleinste kamertje met ook wel de kleinste ingang. Maar ook dit vormde voor onze helden niet echt een probleem want in een mum van tijd zaten we met z’n allen te genieten van een heerlijke pauze. Het kamertje was net groot genoeg.
Taak volbracht zouden jullie denken maar we moesten wel nog het volledige eind terug. Op de terugweg kwamen we in een grote zaal met een waterpartij waar we over moesten. Hier kwam al snel het haantjesgedrag van een paar helden naar boven die besloten hadden om de immense lange tunnel (1.5m)door middel van een koorde onder water te gebruiken. Warm en droog blijven is nochtans de veiligste manier om het in een grot lang uit te houden.
Maar voor de collega’s het wisten zagen ze daar twee ontblote ‘afgetrainde’ kerels zich klaar maken voor de grote duik. Cm per cm gleden ze het water in maar al snel werd duidelijk dat dit geen sinecure ging worden en na enkele verdienstelijke pogingen hielden onze helden het voor bekeken. Een eerste mentale tik was uitgedeeld door de grot en het water met een temperatuur van 4°. Dan maar braafjes de rest volgen moeten onze twee haantjes gedacht hebben. Na een tijd kwamen we terug een watergang ‘de badkuip’ tegen die we via een smalle spleet langs de bovenkant konden passeren of misschien toch de kortste weg dacht Patrick en de mentale voorbereiding kon terug beginnen. Terwijl de rest al aan de andere kant stond zette ik voetje voor voetje in de gang en al snel stond het water me aan de lippen met de logische reflex om mijn mond boven het water te houden. Dit bleek een verkeerde beslissing want na een botsing tegen het plafond ging mijn hoofd omlaag en kreeg ik een gulp water van 4° binnen. Daar stond ik nu – halfweg de badkuip te hoesten en te proesten – resultaat rechtsomkeer en toch de smalle spleet nemen. Weer een mentaal tikje en natte kleren erbij voor de rest van de terugweg. Mijn collega’s helden vonden dit hoogst vermakelijk maar werden na een paar smalle kruippassages door de onderaardse rivier toch ook volledig nat. Tijd voor de uitgang langs dezelfde weg, terug de avontuurlijke route en de moraal bleef ondanks het nat zijn en de koude toch vrij hoog. Patrick.
Helden zullen er altijd zijn, de perfecte illustratie hiervan kun je vinden in onderstaand verslag. Zondagochtend 29 september werden 2 helden wakker op het onchristelijke uur 6u30, ze hoorden nog net het KMI vermelden dat het die dag een zonnige dag ging worden. Ideaal om terrasjes te doen of om in de tuin werken als je iets actiever wou zijn.Niets was minder waar want de reden om zo vroeg op te staan was een gezamenlijke queeste met andere helden om de zoektocht naar het kleinste kamertje in een donkere grot tot een goed einde te brengen. Om 8u30 hadden we de afspraak met Kenny, collega held van dienst, in het idyllische Tarwestraat te Gent. Daar werden al straffe verhalen verteld door zijn trouwe metgezellin waardoor we toch al een beetje begonnen te twijfelen aan het succes, waar we steeds vanuit gingen. De boodschap was om ons niet door deze verhalen uit ons lood te laten slaan en zo snel mogelijk op zoek te gaan naar onze andere collega helden met de pure ingesteldheid. Aan het grote ronde punt in Wetteren vonden we Joke en Hans ‘superheld’, en ervaren gids van dienst. Na controle van het nodige materiaal en tussenstop voor de perfecte batterijen gingen we richting Leuven naar het lokaal der superhelden om de verdere afspraken te maken en kennis te maken met superheld en gids nummer twee ‘Den Jo’.
Eindelijk de reis naar het verre Luik kon beginnen en na een helse rit kwamen we aan in het gebied waar alles moest beginnen – spannend – adrenaline en testosteron werden losgelaten in de bossen aan de voet van de heuvel. Eenmaal we ons in ons heldenpak hadden gemurwd en ons van het nodige krachtvoer hadden voorzien stormden we gezamenlijk de berg op en kwamen al snel tot de vaststelling dat ons enthousiasme ons alweer de das had omgedaan. Brainstormen, alles afwegen en de moeilijkste oplossing kiezen om te komen tot de ingang van de grot – een eerste hindernis was overwonnen – en het gevoel dat helden alles kunnen als ze maar willen werd maar weer eens bewezen. Helaas zal dit laatste tot een voetnoot in dit verslag behoren. Onze gidsen hadden gekozen voor een wandelgrot met de mogelijkheid om de avontuurlijke route te kiezen. Uiteraard ging onze voorkeur uit naar de avontuurlijke route. Vanaf het beging moesten we ons al een gat murwen waarvan we dachten dat het bijna onmogelijk was, maar toch slaagden we één voor één in onze opdracht. De beelden waren fantastisch en zullen nog een lange tijd in onze geheugens gegriefd staan. Hindernis na hindernis kwamen we op onze zoektocht tegen maar alles werd met een gemak overwonnen dat zelfs onze gidsen met verstomming stonden en waardoor we de lat steeds hoger gingen leggen. De rots hing vol met testosteron en onze vrouwelijke heldinnen konden ook hun mannetje staan zonder onze hulp. Na een schitterende overgang in de brievenbus - ‘je wilt niet weten wat je moet doen om daar door te geraken’ – alle ledematen worden gebruikt om je omhoog te duwen maar vooral de rust, de kalmte en de vastberadenheid zijn factoren waardoor helden zich onderscheiden van de grote massa. Na een zoektocht van 2u1/2 kwamen we eindelijk aan het kleinste kamertje met ook wel de kleinste ingang. Maar ook dit vormde voor onze helden niet echt een probleem want in een mum van tijd zaten we met z’n allen te genieten van een heerlijke pauze. Het kamertje was net groot genoeg.
Taak volbracht zouden jullie denken maar we moesten wel nog het volledige eind terug. Op de terugweg kwamen we in een grote zaal met een waterpartij waar we over moesten. Hier kwam al snel het haantjesgedrag van een paar helden naar boven die besloten hadden om de immense lange tunnel (1.5m)door middel van een koorde onder water te gebruiken. Warm en droog blijven is nochtans de veiligste manier om het in een grot lang uit te houden.
Maar voor de collega’s het wisten zagen ze daar twee ontblote ‘afgetrainde’ kerels zich klaar maken voor de grote duik. Cm per cm gleden ze het water in maar al snel werd duidelijk dat dit geen sinecure ging worden en na enkele verdienstelijke pogingen hielden onze helden het voor bekeken. Een eerste mentale tik was uitgedeeld door de grot en het water met een temperatuur van 4°. Dan maar braafjes de rest volgen moeten onze twee haantjes gedacht hebben. Na een tijd kwamen we terug een watergang ‘de badkuip’ tegen die we via een smalle spleet langs de bovenkant konden passeren of misschien toch de kortste weg dacht Patrick en de mentale voorbereiding kon terug beginnen. Terwijl de rest al aan de andere kant stond zette ik voetje voor voetje in de gang en al snel stond het water me aan de lippen met de logische reflex om mijn mond boven het water te houden. Dit bleek een verkeerde beslissing want na een botsing tegen het plafond ging mijn hoofd omlaag en kreeg ik een gulp water van 4° binnen. Daar stond ik nu – halfweg de badkuip te hoesten en te proesten – resultaat rechtsomkeer en toch de smalle spleet nemen. Weer een mentaal tikje en natte kleren erbij voor de rest van de terugweg. Mijn collega’s helden vonden dit hoogst vermakelijk maar werden na een paar smalle kruippassages door de onderaardse rivier toch ook volledig nat. Tijd voor de uitgang langs dezelfde weg, terug de avontuurlijke route en de moraal bleef ondanks het nat zijn en de koude toch vrij hoog. Patrick.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten