Cantabrië ... Yeguas

yeguas 2014 from dirk hermans on Vimeo.

één van de terugkerende explo's was dit jaar in samenwerking met ACE Mataro, om een grot in hun zone met het grote systeem te verbinden.
tijdens een viertal excursies in de loop van het jaar, hebben we getracht om Yeguas (±  2 km.)  met het Alto del Tejuelo te verbinden.
We gingen steeds met 2 groepen naar de potentiële plaats van connectie, één ploeg via Yeguas de andere via de imposante put van Cotero.  Vanaf de 2de poging konden we mekaar horen, maar de doorgang bleef onvindbaar.  Wel hoorden we de "boums" van de andere ploeg en konden we de geur van wierook ruiken van de  ploeg in de andere grot.

In november, was er een doorbraak en zonder mekaar konden zien, was het tenminste al mogelijk met mekaar te praten..  Er zitten, nog enkele meter rotsblokken in de weg, maar gegarandeerd in 2015 is de connectie een feit.. En wordt Alto del Tejuelo  weer zo'n 2 km. groter..  We moeten de eindoptelsom nog maken voor het jaar, maar ik raam dat we momenteel aan 124 km.  zitten, en dus daar komt dan in 2015 al dadelijk een paar km. bij...

dirk

afspraken maken aan de splitsing naar Cotero  

ingang Yeguas

ingangsput Cotero (P.80)

meander Yeguas (-150)

Kinderspeleo 2014: Nou Moulin

Te drukke agenda's zorgden ervoor dat kinderspeleo dit jaar niet traditioneel in het voorjaar plaatsvond, maar wel na de zomervakantie. Dit jaar kozen we voor de doorsteek van de Nou Moulin via de grote ingang aan de porche, doorheen de "pebble squeeze", langs de Gruyère tot in de grote zaal en tenslotte de bovenuitgang. Zondag 12 oktober was de fortuinlijke dag waarop (slechts) vijf kinderen de ondergrond in Rochefort onveilig hebben gemaakt... Hieronder een verslag van Célestin over het verloop van de tocht...

En daarna een fotoimpressie!

---

Ik kreeg een berichtje met een uitnodiging voor een dagje grotten. Ik was zoooooooooooooooooooooooooooooooooo blij !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Toen we er waren, zag ik een grote grot. Ik dacht wow, cool! Maar eerst de lunch. Die smaakte. Daarna gingen we de grot in. Het was zo cool in het begin al met veel kruipen. We zagen een project om afval tegen te houden. Blijkbaar lukte dat niet. Een beetje verder kwamen we in een grote plaats. Daar zag je nog een ingang en moest je met touwen naar beneden. Wij gingen vooruit met veel stappen en kruipen.

Toen kwamen bij de gruyère. Dat was al wat moeilijker. Het leek een beetje op kaas met gaatjes; daarom noemt het zo. Normaal waren er meerdere gangen om naar boven te gaan. Dat was niet zo. Op één plaats wel. Opeens vertelde Sam een verhaal. Toppie! In de tussentijd kregen we van Hans een napoleonsnoepje. Joepie! We zochten daarna een verdere gang en kropen en stapten naar een andere zaal. Daar moesten we omhoog. Hans helpte ons. Dat was tof. Als we boven waren, weer een nieuwe gang. Weer doorstappen en kruipen. We kwamen op een grote plaats. Daar kon je de tonne doen. We gingen vooruit en kwamen op een plaats met 2 gangen. De ene was een plaats voor 3. Ze was heeeeeeeeeeeeeeeel mooi met stalagmieten, stalactieten en gordijntjes. Dan eruit kruipen en de andere plaats in. Eventjes 1 m verderop kwamen we in een soort tent of zolder. Daar was er een groot gordijn. We moesten daar naar boven. Gemakkelijker dan je de naam hoort; de schoorsteen. Dat duurde wel een tijdje. We trokken ons op naar boven. We waren uit de grot, jammer!

Gelukkig mochten we (ik, Hans, Lune en Sam) eens in de tonne. Wij hadden er nog energie voor. Net als in een glijbaan gleden we wel 2 meter naar beneden. YOLO! We kropen dapper verder. Toen kwamen we in een grote zaal. We zochten naar de uitgang maar vonden ze niet. We zijn dan maar via de 2 meter buis weer naar boven geklommen. Sam op Hans zijn schouders. Dat lukte! Gelukkig hadden we de jeton om ons op te trekken.

Het was een superleuke dag. Ik kijk al uit naar een volgende…

Célestin-10 jaar

---

zonnige groeten uit Cantabrië

Avondgrotten Eglise

Om 18u afgesproken met Hans en Renaud in het Brusselse om te carpoolen. Koen VO had op woensdagavond ook laten weten te zullen afkomen, maar dan rechtstreeks naar de grot.


19u30 ontmoeten we elkaar op de parking en een kwartier later dalen we af in de grot. De binnentemperatuur is heerlijk afkoelend op een zwoele zomeravond als deze.

Lang zou dat echter niet duren, want we gaan sportief grotten en houden er een goed tempo op na.
Verschillende hoekjes en kantjes worden aangedaan en we equiperen ook een traversée: "Passage des Bruxellois", "Grande Galerie", "Cascades", "Salle des Gours", "Réseau du Babydoll" (maar voor mij bleek de etroiture te lastig), "Pas de la Mort", ...

Rond 22u00 staan we terug buiten. Het is nog een beetje licht en de buitentemperatuur is aangenaam.
Koen gaat rechtstreeks naar Leuven, de anderen stoppen onderweg naar Brussel nog om de dag af te sluiten een meet fris biertje. Middernacht arriveren we aan de carpoolparking, de volgende dag zullen we het wel voelen maar dat nemen we er graag bij!

avondgrotten een aanrader voor drukbezette mensen met overvolle weekendagenda's ;-)

Bedankt Hans, Renaud en Koen voor de leuke avond!

Björn van Staeyen

Spekul Grand Slam 2014

Dit jaar leek er niet veel volk geïnteresseerd te zijn in een Spekul Grand Slam, Piet liet me weten vaag interesse te hebben, ik moest een mailtje rondsturen en hij zou nog wel zien. Na de mail toch bevestiging van Piet. Sara V. vroeg of er nog plaats was? Ja! We waren met drie. Voor zij die niet vertrouwd zijn met de Grand Slam, de bedoeling is om op 1 mei de Bernard, Wéron, Église en Haquin te doen, telkens tot aan de sifon en terug. Met minstens twee teams moet elk team maximaal 1 keer equiperen en 1 keer desequiperen, waardoor je redelijk tempo kan maken. Dit jaar met drie, dus alles equiperen en desequiperen, wat het wel wat zwaarder maakt. Doel van de dag was om de 4 grotten op max 8u te doen. Vroeg beginnen, vertrek om 7u30 in Leuven, om 8u30 kleden we ons om aan de wei van den Bernard. Kitzakken zijn mooi voorbereid, Piet wil de Bernard equiperen, Sara gaat als tweede en ik sluit aan. Heerlijk om eens geen kitzakken naar beneden te moeten dragen. We gaan in stevig tempo naar beneden, mede doordat ik Piet op het hart had gedrukt om geen “Brevet B” equipementen te hangen, we moeten wat tempo maken. Op iets meer dan een half uur staan we onderaan het laatste touw. Piet heeft zeer vlot geëquipeerd. Ik neem over om de weg naar de sifon te wijzen. Wat gekronkel en gekruip. De sifon staat laag door het droge weer, de hele grot is tamelijk droog eigenlijk. Daarna direct terug naar boven en we maken weer wat tempo. Dankzij goeie communicatie, kunnen we de kitzakken vlot doorgeven en is de terugweg naar ons vermoeden even vlot als de heenweg verlopen. Goed bezweet staan we boven en zijn we benieuwd naar onze tijd. Om 10u50 staan we terug aan de auto. Mooi, even iets eten en drinken en naar de Wéron. Sara heeft nog veel last van haar knieën na Barchon en past, dus Piet en ik gaan met twee verder. Ergens spijtig, maar wel eerlijk! Stukje stappen en we duiken de Wéron in na wat onnozel te doen over hoe efficiënt tijd te verliezen aan een grotingang. Piet kent de Wéron iets minder goed, dus ik ga voorop en in een stevig tempo gaan we naar beneden, er wordt  creatief geëquipeerd, we wringen ons als een slang door de chicanes en komen lekker bezweet aan de sifon toe, 1, 2, 3 en terug naar boven. We verliezen 32 seconden als ik de weg wat moet zoeken na de banquettes, maar we racen verder door de chicanes, klimmen als tarzan langs te touwen, vliegen door de porte d’avion en we staan terug buiten. Na exact 1u15 staan we terug aan de auto, Sara had ons niet verwacht en lag gezellig te dommelen op de achterbank. Meent ge dat nu? Al terug? Ja! Geen gezever, we hebben goed doorgedaan J (De laatste keer dat we de Wéron hadden gedaan, waren we 5u onderweg, vraag Pieter maar waarom J). Bon, naar de Église dan. Met texair aan in de auto (handig hé), parkeren, iets eten en drinken en hop de doline in (de daslook stond mooi in bloei trouwens). Sara had de Église nog niet gedaan, dus hier en daar wat uitleg, maar ook weer tempo hooghouden, sifon opzoeken en hop terug en langs les cascades naar boven, langs de pas de la mort en naar buiten. Ik probeer de grot te sluiten, maar verlies 2min47sec en krijg het slot niet dicht. Piet heeft er 12 seconden voor nodig. Om 13u15 rijden we richting Haquin. Een historisch moment voor Piet. Na 20 jaar speleo gaat hij voor het eerst de Haquin doen. Bon, nog even deze klassieker afwerken. Aan de ingang waarschuw ik voor de “passage Filip” en toch hoor ik Piet nog tegen Sara zeggen:  Hela, ni langs daar he, gij wilt zeker de Filip achterna!? Bon, modderberg, salle d’attente, schapengat, kurkentrekker, salle minuit, paardenrug, pont de calcite, autostrade, …éboulis en we staan terug buiten. Proficiat aan ons allen, Mooi ook van Sara om er drie te doen. Om 14u15 staan we aan de auto, 5u45 voor de 4 grotten, inclusief desequiperen en verplaatsing. Al zeggen we het zelf, toch een mooie tijd. Nog even nagenieten op een terraske in de zon in Lustin. Heerlijk stijf in de armen en benenJ

Video van hoe we hier zijn opgeraakt tijdens de laatste Vietnam-expe is gepost op de expeditie-blog.

afdaling van paar putjes ergens in het massief van Alto Tejuelo

afdaling naar bivak ... februari 2014

pozosaltoason from dirk hermans on Vimeo.

winderigheid in Cantabrië

begin februari trokken 8 dapperen nog eens naar Alto Tejuelo..  Op zich niks speciaals te melden deze keer, geen spectaculaire verbindingen of nieuwe gallerijen (± 1km. nieuwe topo) waarbij het systeem nu stilletjes aan de kaap van de 120  km. nadert.
Wel spectaculair was de toegangsmars, Cantabrië verkeerde die dag namelijk op het op één na hoogste stormwaarschuwingspeil  ...  oordeel zelf maar

canto622014 from dirk hermans on Vimeo.

Kaas&Wijn

Zelf heb ik geen foto's genomen, maar van Etienne Van Wambeke is deze fotoreeks:

https://picasaweb.google.com/spekul/SpekulKaasEnWijn2014?authkey=Gv1sRgCLWIwtS3_7OTZw
6483/

Veel kijkplezier

Björn

Modderdabberen op vrijdagavond

Er waren weer gegadigden voor een avondgrot op vrijdag. Masha, Sara V, Pieter en ik op weg naar de Abime de Lesves. Ik was er nog nooit geweest, maar iets nieuws ontdekken is altijd wel fijn. Een groot voordeel van deze grot is dat je op net een uur van Leuven ter plaatse bent. Pieter heeft ongetwijfeld de prijs van beste speleopak verdiend: een jeans en een sweater van KHLim, bij gebrek aan beter. We zien wel. Na 100m over een glad modderpadje komen we aan de doline, waar tot onze grote verbazing nog twee groepen aan het afdalen zijn. 3 Man uit Brussel en 3 uit Boortmeerbeek (maar van een Luikse club) zijn al afgedaald. We besluiten gewoon af te dalen en ik maak het eerste touw vast aan een kerselaar. Beneden aan de doline blijkt dat de Brusselaars wat equipeerscholing gaan doen in het balkon en ons dus geen vertraging gaan doen oplopen. Ik equipeer verder tot aan de "grand puits”, waar blijkt dat het andere team te weinig touw heeft. Ons touw is net ok denk ik en ik daal af, waar ik beneden nog net voldoende touw over blijk te hebben om boven wat meer touw terug te geven, zodat de rest vlot een sleutel kan leggen. De gasten van de Luikse club maken gretig gebruik van het spekul touw en ik jumaar weer tot boven om het equipement te verhangen. Ik wacht boven op de rest, Pieter, Masha en Sara dalen af en ik volg. Er is een mooi doucheke dat naar beneden valt net naast ons. We volgen het water en dalen de glibberige leemberg op een touwtje af, wat toch gemakkelijker zal zijn voor de terugweg. Aan het onderaards beekje eerst even de sifon gaan checken, om nadien stroomopwaarts te zien hoever we kunnen en willen gaan. Aan de passage superieure komen we het ander team tegen, die al serieus bemodderd zijn. Vettig boelke grinniken ze, allé tof. We gaan verder en dabberen over een modderglijbaan. We zien er al geweldig uit. Verder over de Tremies en dan is daar de voute mouillante. Hmm. Tof. Gaan we, gaan we niet. Even polsen bij de rest. Masha vind het veel te smal. Pieter heeft geen texair. Sara geraakt zelfs door een sleutelgat. Masha zegt: "It is very narrow, but if you go, I go." Ok we gaan. Ik probeer mij er zo snel mogelijk door te wringen en kan mij redelijk droog houden. Hup, één, twee, drie natte speleo’s volgen! Op de splitsing gaan we eerst een modderhellingske op. Een ware ploeterpartij van ons allen volgt om over het bobbelke te geraken. Een prachtig staaltje van experimentele technieken volgt om over dit obstakeltje te geraken. Achter het bergje, meer modder en het loopt dood. Dan maar terug over de modder (we zien er geweldig uit!) en de andere kant op, door meer water en modder. Masha is euforisch! The best cave ever! Uiteindelijk houden we het bekeken bij de Croque monsieur. Hier weet ik dat we echt volledig nat gaan worden en daar heb ik vooral geen zin in. Nog even een super mooi modder zij-ingangetje checken en dan richting uitgang. Opnieuw door en over de modder en door het rioolwater om dan aan de klim te beginnen. We moeten wel ons gerief een beetje wassen om te ontwarren wat wat is! Blij dat ik dat laatste touwtje heb gehangen, maakt het leven wat gemakkelijker en hup na wat jumaren naar buiten. Op twaalf uur staan we aan de auto, modderig als 4 zwijnen, bibberend van de kou. Wel een tof grotje, zeker voor een eerste keer en zeker als je van wat ploeteren houdt.

De Nou Maulin na de nieuwjaarscrue

We besloten zaterdag nog maar eens een avondgrotje te doen. Vermits het voor Arun wat lang geleden was, hebben we voor een  eenvoudige grot geopteerd en kwamen we uit bij ofwel de trou des Furets of de Nou Maulin. Het werd de laatste. Wie er allemaal meeging en waar en om hoe laat we zouden afspreken veranderde dagelijks en zaterdag werd om 18u zelfs sterk gepuzzeld om te beslissen hoe en met wie we daar gingen geraken. Hans belde me nog met de vraag of ik twee helmen had? Glukkig wel, want Marco was vergeten één uit ons materiaalkot mee te nemen vermits Bram een warm bad verkoos na een dag zwoegen en er dus geen sleutel was om binnen te kunnen. Bon, met 4-en richting Rochefort dan om er na enkele scherpe bochten te constateren dat een loopwedstrijd de vlotte doorgang verhinderde, maar dat er toch een behulpzame (speleo?)agent ons de weg wees. Bij de ingang was het koud, snel de grot in dachten we. De Lomme stond nog hoog na de nieuwjaarscrue, maar er werd geen regen voorspeld die nacht. Na het nodige gewroet om onze pakken aan te krijgen, gingen we de grot in waar de sporen van de crue heel duidelijk waren: Takken, afval, rotte vis, plastic, rotte vis, modder, vetzakkerij, viezigheid, rotte vis. Hans is duidelijk geen visliefhebber J De keienetroiture was bijzonder, alles lag naar binnen gestuwd door het water, maar we konden redelijk vlot passeren. In de Salle de bivouac besloten we democratisch om niet direct de metro in te kruipen door de natte Benitier maar via de Gruyere te gaan. Heel de grot hing vol met stukjes plastic en vuiligheid. Glibberig ook, maar wel tof om geen voetsporen voor je te zien. De Gruyere was weer een heel gezoek (na 11 jaar herkende ik niet alles meer) en Arun slaagde er in om telkens weer vanuit een andere hoek te roepen waar we waren. Uiteindelijk komen we aan de grande salle om op zoek te gaan naar de entrée superieure. Onderweg zijn nog een paar heel mooie concreties te vinden, iets wat we niet verwacht hadden. Na wat zoeken vinden we de schacht naar boven, moest het ooit nodig zijn, dan kunnen we er langs hier uit. Hans ging verder voorop om de weg naar de metro uit te zoeken door de blokken. Langs hier ben ik nooit geweest. Doorheen een echt labyrint bereikten we de impressionante metro alwaar weer vis op het menu stond.

Mijn gedachten gingen uit naar Sam (wie het verhaal niet kent moet het hem maar vragen) die hier leuke momenten heeft beleefd. Aan het einde van de metro gingen we nog even in de sifon kijken, waar in het heldere water enkele vissen zwommen. Wel grappig, maar waarschijnlijk staat de “poor bastards” hetzelfde lot te wachten als de rest in de grot. Goed, de Benitier in, maar eerst leegscheppen met de emmer die Arun onderweg had gevonden. Bah, wat haat ik koud water. Terug in de Salle de bivouac, beslissen we langs de galerie superieure naar buiten te gaan. Zonder touw (en zonder gordel voor Marco en Arun) is het wel wat hachelijk en dus gaan zij terug langs de keien. Hans volgt en we wroeten ons tot aan de tonnen. Hier is het echt stoempen en trekken en duwen om er uit te geraken. Hans krijgt zijn voeten niet goed en geraakt net niet aan de rand en ik beslis om Hans in een goeie snok uit de tonnen te trekken. Gelukkig is het maar 60 kg J

Voldaan komen we Arun en Marco beneden tegen en kunnen we ons omkleden en richting huis tuffen. Ik ben moe genoeg om al een paar keer in te dommelen in de auto. Weer een geslaagde grottocht!

't was weer plezant op de Algemene Vergadering

Oh caving club, my caving club 

Oh caving club, my caving club

I wish I could go down with you again in the Jura

If only I would go to the Jura

And I was with my caving club

My ca-ving club

Oh caving club, my caving club

I wish I could go down with you again in the Eglise

If only I would go to the Jura and the Eglise

And I was with my caving club

My ca-ving club

 

Oh caving club, my caving club

I wish I could go down with you again in the St Anne

If only I would go to the Jura and the Eglise
and the St Anne

And I was with my caving club

My ca-ving club

Oh caving club, my caving club

I wish I could go down with you again in the Canto

If only I would go to the Jura and the Eglise
and the St Anne and the Canto

And I was with my caving club

My ca-ving club

Oh caving club, my caving club

I wish I could go down with you again in the Haquin

If only I would go to the Jura and the Eglise
and the St Anne and the Canto and the Haquin

And I was with my caving club

My ca-ving club

Een koude douche in de Église

Een gerichte portie avondgrotten, dat was de bedoeling. Kwestie van niet te laat in bed te belanden, maar toch een deftige grottocht te doen. Het stond al een tijdje op mijn verlanglijstje: het bereiken van Salle des Gours in de Église. Eerder al eens geïdentificeerd van onderaan de meander, maar zonder dappere klimmers in de groep werd het toen niets. Enkele maanden geleden probeerde Renaud en ik via de traversée die vertrekt aan de kathedraal, maar wegens te moe en dus te onzeker werd ook die poging halverwege gestaakt.

Deze keer zouden Salle des Gours het hoofddoel worden, ookal omdat deze hangende zaal blijkbaar toch iets te bieden heeft, zoals de naam al doet vermoeden. Jo en ik hadden nog snel afgesproken om net voor Nieuwjaar eens te proberen. Ik had al gedacht dat Jo zou meegaan; Église is tenslotte een van zijn favoriete grotten.

Aangkomen, tijdens de verplichte pipi-stop vooraleer de gordel aan te trekken, hoorde ik de beek al stevig kabbelen in de doline. Was het geluid tijdens de vorige bezoeken ook zo luid? Deze bedenking bleek terecht, want toen we ingangszone naderden, was alles heel erg nat. De poort had iets van een rioolkolk bij overstromingen en de volledige afdaling via de ladder was een stortbad. De poort was niet op slot; het hangslot hing gewoon los aan de ketting. Foei aan de vorige bezoekers! Maar achteraf begreep ik ook waarom dit zou kunnen gebeuren. In de meander was alles terug "normaal". Wel veel water, maar niet overdreven. Via de grote afstap en de passage Yves Grolaux daalde we de meander af tot aan de kathedraal, waar we meteen zijn beginnen equiperen. Jo ging voorop. De traversée werd vlot en vakkundig gehangen en veel sneller dan geanticipeerd, werd Salle des Gours bereikt. En inderdaad, dit is een erg mooi gedecoreerde zaal. Zeker de moeite om eens te bezoeken!

De terugweg was even vlot als de heenweg zodat we snel terug aan de kathedraal stonden, met energie in overschot. We besloten om voor ons nog ongekende hoeken van de grot te proberen vinden: Réseau du Cimetière. Om de waterval te vermijden, kropen we door de Galerie des Bruxellois om van daar de Réseau te betreden. Ellenlange lange en smalle passages, zonder echte zalen of interssante concreties. Op de terugweg besloten we toch een smalle zijgang te nemen. Na twee vernauwingen (veel gevloek en gewurm - niets voor onze voorzitter dus), volgden we een haakse bocht naar links en daalde we een putje af om daar wat rond te neuzen. Op de terugweg beklommen we een geklemde rots boven de put en volgde enkele smalle meanders stroomopwaarts. De passages gingen zo fel omhoog dat we dachten een andere ingang van de grot te vinden, of terecht te komen tussen de botten van de begraafplaats. Terugkeren dus, en bovendien hadden we het zowat gehad van die smalle en onaangename passages.

Als allerlaatste wapenfeit vonden we nog de verbinding met de Galerie Infernale (nog niet geprobeerd) vanuit de Réseau du Cimetière. Daar daalden we terug af naar de beek en kropen we "Pas de la Mort" op om terug naar de ingang te gaan. Om terug te douchen, eigenlijk. Boven gekomen was het mijn taak om de poort af te sluiten. Jammer genoeg kreeg ik de sleutel niet uit het slot en na 10 minuten proberen met mijn handen in ijskoud water had ik het bijna opgegeven. Het lukte uiteindelijk toch, maar ik verstond toen ook beter waarom de poort niet op slot was bij aankomst.

Om middernacht thuis. Opdracht volbracht. De sleutel moest in elk geval niet meer gewassen worden.