In maart werd er in Cantabrië verder geëxploreerd in de Hormigas om een mogelijke connectie te zoeken met de Canto Encaramado. Half mei gingen we het er nog eens op wagen.
Na een vlotte vlucht, stukje rijden, iets eten, naar de col rijden en een stukje stappen, zijn we rond 21u in de bivak.
 |
| Onze luxe bivak op -220m |
Dirk en Thomas blijven lang achter ons (Oswald, Walter en Koen) en na een tijdje staan we op het punt om te gaan kijken of er iets aan de hand is. Bleek dat één van de touwen stevig beschadigd was (mantel op meerdere plaatsen doorgesleten) en dus vervangen diende te worden. Mij was wel opgevallen dat het touw zijn beste tijd achter zich had gelaten, ma bon, dit was wel bizar. Soit, nog iets klein eten en de volgende ochtend op pad naar "no country for old men". Eens ter plaatse bleek het niet zo vanzelfsprekend om door de gatenkaas de juiste weg te vinden, maar na wat nieuwe verbindingen tussen getopografeerde delen te maken raken we beneden en wurmen Thomas, Walter en ik ons door de verbrede gang en plaatsten we 3 plopkes om dan te concluderen dat verder gaan geen zin had. Gelukkig hadden we een CO-peter bij, namelijk Thomas (er waren geen vrouwen mee, dus konden we geen CO-meter hebben), die ons verzekerde dat de kust veilig en COnvenabel was. Vermits het topogerief vergeten was in de bivak, was het dan maar tijd om terug te keren.
 |
| De CO-peter |
 |
| Galeria de las Maravillas |
 |
| Galeria de las Maravillas |
 |
| Thomas in vol ornaat |
Op dag twee wilde Dirk een P86 gaan bekijken die zeer dicht in de buurt van de Canto Encaramado kwam en mogelijk de put was die hij ooit door een "venster" vanuit de Canto zag, maar wegens "einde van de dag" en vreselijk ver van de bivak aldaar nooit was afgedaald of omhoog gegaan.
 |
| Thomas aan de P86 |
Ik was vrijwilliger om af te dalen, maar ondanks een hoopvol gat in de wand bleek er zich geen reflector te bevinden, die Dirk zou achtergelaten hebben. Spijtig! Terug naar de bivak en onderweg nog eens hier en daar uitkijken, maar door een plotse expressieve maagcontractie of drie van mijn kant, lonkte de bivak opeens heel hard. Een theetje, een banaan en een goede nachtrust deden wonderen, waarna dag drie ons toch wat topometers zou moeten brengen.
Hop opnieuw langs de spouwbeek van gisteren en verder zoeken naar een vervolg. Na een meander en wat blokkenstort te topograferen komen we op een zaaltje uit dat een vervolg in de goede richting heeft.
 |
| Ben ik nu aan 't beven? |
 |
| Iets eten... |
 |
| en nog iets eten... |
 |
| Onze topoman Dirk |
Wat creatief desobstrueren geeft ons weer hoop om verder te geraken en we vinden een gangetje met perspectieven. Alleszins komen we hier volgende keer terug met grof geschut om de connectie te maken (of de keer erna.
We besluiten om diezelfde avond naar buiten te gaan en om 20u50 staan we in de mist te glunderen. Nog even twijfeldend de auto terugvinden en naar de cabane van Anthonio waar een verrassend lekkere maaltijd op ons wacht.
 |
| Enkel blije gezichten :-) |
1 opmerking:
Grrr da's toch wel luxe, met het vliegtuig naar daar kunnen. Kunnen we enkel van dromen (zou bij ons in dit seizoen hoe dan ook nog niet gaan want teveel sneeuw). Zeg en een CO-meter, da's een goed idee ;-). Stukken veiliger.
Een reactie posten