Een potje canyoning

Vermits het hier helaas uiterst stil is op de blog en omdat een klein aantal spekulozen toch nu en dan eens een canyon afdalen, hier nog eens een klein canyonberichtje.

Als laaglander een datum prikken in de Alpen is niet zonder gevaar, bij slecht weer moet je dus altijd een plan B hebben.
Plan A: klimmen in Chamonix
Plan B: canyoning.

Het werd plan B en dus hop naar de streek van Samoëns voor wat canyons. Vermits het ook in Frankrijk erg droog was, moesten we toch improviseren om geen droge canyons te doen.

Na de gebruikelijke ettelijke uren vegeteren en zeuren in de auto komen we in de namiddag aan in Les Cluses, om daar een eerste canyon van 2,5 u te doen. Om het niet te moeilijk te maken, de Rots de Balme, een mooie speelcanyon volgens verschillende bronnen. Goed begonnen met een paar rappels in voldoende water, maar uiteindelijk bleek het meer een wandelrivier dan een canyon. Score 2/10, enkel geschikt met kinderen rond de 6 jaar...

Mooi begin, maar dat was het dan

Wat ontgoocheld gingen we op zoek naar een slaapplek en uiteindelijk vonden we toch een zalig bivakplekje met uitzicht op Mont-Blanc range, wat de dag dan toch echt goed maakte: wat eten, zeveren en pintjes drinken en de tent in.

De volgende dag stond de Giffre op het menu. Een geëngageerde aquatische canyon, waar toch een mooi debiet in stond. Zeker de moeite voor wie fan is van ingesneden horizontale canyons en de sprong van 14m aan de brug aandurft. (Ik heb lang staan dralen :-s) Stevig om mee te starten! Deze canyon is zeker niet te onderschatten, vermits het debiet van 1,5 m³/s op sommige plaatsen door een heel kleine doorsnede moet en je dus op je hoed moet zijn om niet meegesleurd te worden. Er zijn een paar rappels, wat sprongen en het laatste stuk is zeer feeëriek!

Het laatste deel van de canyon

 

Na de Giffre besloten we nog snel de Clevieux af te dalen, dat was toch in de richting van waar we de volgende dag  moesten zijn. We stapten in neopreen in de auto, op naar de volgende plek (precies in boerkini eigenlijk. Ik weet niet of je dat in de auto mag dragen?). Vermits er regen/onweer op komst was hebben we ons gehaast, want deze canyon kan razendsnel zijn debiet verhogen bij een crue en dan dodelijk gevaarlijk worden. Op 30 min ipv een uur deden we de ca 10 korte rappels van deze canyon. Kort maar zeer mooi ingesneden!

Net toen we de canyon verlieten begon het te regenen en reden we door naar Sixt (Fer à Cheval), waar we een sympathieke gite vonden voor 22 euro per persoon en op kosten van het huis een heerlijk Belgisch biertje voorgeschoteld kregen en een genepi. De nacht bracht ons twee aardbevingen (echt waar!) en veel regen. We konden dus vol goeie moed de Vogéalle gaan doen de volgende dag.

De regen had wonderen verricht, we konden de canyon in een stevig debiet afdalen. Een approche van 1u30 met prachtig uitzicht brengt ons aan het begin van de "beek", die we eerste een 10 minuten moeten afstappen.

De Vogealle is een aaneenschakeling van rappels: 5m, 60m, 15m, 27m ( niet 25m!!!), 45m, 40m en 2 maal 60m in een mooi ingesneden Schistgesteente met prachtig uitzicht op de vallei. Na de tweede rappel, zit je eigenlijk continu vast aan het touw, van relais naar relais. Na de eerste rappel waren we al flink gejost, doordat het touw muurvast zat. Gelukkig wat dit de enige plaats waar een "échappatoire" was, dus na een uur geklooi hadden we ons touw terug. Wat verder miste een steen van 20 kg net mijn hoofd al werd mijn linker voet net geraakt, zonder veel erg.

Na een uur of 4, rappelden we de magnifieke eindwaterval af en konden we nog rustig afsluiten in de gite met een 4-gangenmenu, een hoop bier, whisky en genepi :-) 

Toch weer een geslaagd tripje om eerlijk te zijn!