Réseau de Fresnes

I’m hanging from a tenuous rope over a black pit adorned with the sound of rushing water underneath. The river is out of sight, it is too far down, all I see under my feet is a gaping black hole. The water is too loud to hear any instructions from the experienced cavers with me, I´m on my own for this one.  I place my feet in the rocky wall now in front of me, lean back, grab on to the rope and monkey my way sideways over the pit till I reach the next rope and switch my two life lines, one by one. I don´t think about the ropes ahead, I just get through it, one at a time. This is called a ‘traversée’, it’s a horizontal rigging used in caves for high passes.

So how did I find myself hanging at dizzying heights in the dark? Oh yes, I decided I needed more excitement in my life and joined Spekul, the Leuven Speleology Club. On December 23rd we decided to celebrate the start of the Christmas break with a visit to Réseau de Fresnes, a big multilevel cave in the mountains of Namur, Belgium. The team consisted of three experienced cavers: Hans, Jo, Bram and the newbie, me.

The day started with a visit to Lucienne’s house for a key to the cave, she is a sixty something year old lady who still goes caving on occasion and has done much exploring and mapping of unknown passages, a legend in Belgian caving. Key in hand, we got to the site, carefully stepped into our caving gear and made our way to the entrance of the cave, we knew it would be wet since it had been raining for the past two days. The entrance is a vertical drop some 50 meters deep -ok… ok… it´s maybe 15 m, but it feels like 50m when you´re looking down from the top-. It’s not a problem, I’ve been training for this every week at the gym, so I make use of my newly learned rope techniques, with some corrections from the cavers. I make a very slow way down because I discover once more that wet muddy ropes in the dark are different than dry ones at the gym.

After that we keep going down through a ladder and some crawly ways. The cave has pretty cool rock formations, some of them still have a pristine white color, and in some corners there are glittery crystals. It´s like exploring another world altogether, fascinating. After some time we reach an intersection and Hans says that he wants to explore some upper levels that he hasn’t been to before. The choices are: climbing up a mud wall, a vertical climb in oppossée through ‘Puit de l'Oppo’, or a climb up ‘Le Tube’ (also in oppossée but just a little bit less vertical).  Opposée is a climbing technique used when there are two walls facing each other, you lock your back against one wall place your legs in front of you against the other wall and slowly inch your way up using mostly leg strength.  No one is sure that I can make the climb, myself included, but I don’t mind waiting at the bottom. Just out of curiosity I climb up to look at ‘Le Tube’, it is a not-quite-but-close-enough-to-vertical chimney, that starts about a meter off the ground and goes up for some 8 meters. At that moment I decide that I need to be honest with myself, there is no way I can get up there. I watch Bram and Hans struggle their way up, and decide to voice out my hesitation. After a couple of minutes of arguing I find myself with my back to one wall of ‘Le Tube’ and my legs in front of me gripping the other side, Jo is at the bottom in case I slip down…..thoughts stop.…body takes over.…I start going up, one foot hold slips but I lock my arms and my butt against ‘Le Tube’ and hold myself in place ---geen paniek--- Silently thankful for my big behind, I keep pushing my way up. Before I know it, I´ve crossed the distance and Bram is already taking my life line so I can get over the uncomfortable rock before the top. After that it’s just four meters of vertical opposeé, the walls are a bit too far apart for me, but now I feel like I can do it. This is what it’s all about, that moment when you realize you are capable of doing something you thought was beyond you. So, I gloat to myself for about two minutes and then we set out to explore this upper gallery.  We wriggle on through low passages, small horizontal passages, small vertical passages, small rocky passages, small muddy passages, small zigzagging passages. The upper gallery is pretty exciting, but alas, time is short and we head back the way we came from. Going down ‘Le Tube’ is a lot easier than going up, it’s just about not going down too fast.

The tour continues through some more galleries with cute names like Sal des Français, Réseau Dynamite, and Salle de la Cigogne. I have no idea which one was which, but they were all equally entertaining. After some more time we arrive at the famous traverseés. I see Hans start making his way through like it’s just a regular walk in the park, nothing to it, he just grabs the rope and starts walking along the wall until he disappears around a bend. There´s nothing to do but follow on and do the same thing.  As I was switching from rope to rope, listening to the sweet melody of the unseen river below, I decided that I need to start doing push ups and pull ups, these arms need to be stronger. Traversées overcome, my Dutch is good enough to get some hints at their conversation about ‘doing a waterfall’. My memory travels back to the Eglise cave and that frightful 6 meter free climb up the waterfall…I still can’t remember it completely…I blocked it out of my conscious memory. This one wasn’t quite so bad, it was a descent down a waterfall, it took me a few moments to gather my courage and step into the water, but I got through it.

The last hurdle was the hardest one, it was either taking a bath to come up to a climb or a vertical walk holding on to a slippy rope. No one wanted to do the bath, so the walk up it was.  I really thought I wasn´t going to be able to do this when my grip on the rope kept slipping. But just like all the other hurdles, I got through it and learned that I can trust my body a lot more than I thought I could. Needless to say it was a great day,  and I would go caving with these three strong cavers any other time. Thanks Hans, Jo, and Bram for the helping hands, the encouraging words, the funny mud fights, and the ready life lines

Ariana Ramos

Trou de Nutons

Quinten schreef:

Björn, 

Hieronder mijn 'tekstje' voor de blog. 

Ik heb 2 versies gemaakt, ik opteer voor de tweede. :)

Veel leesplezier!

Versie 1:

We zijn naar de grotten gegaan, het was tof. 

Versie 2:

Liefste dagboek,

vandaag zijn we voor de tweede keer naar de grotten gegaan. Deze bevonden zich in 'Dardenne', meer bepaald in de Trou de Nutons, aan de rand van Namen.

Aangezien 1/3e van ons gezelschap zich overslapen had, kwamen we als laatste aan het Spekul lokaal aan. Goed als we zijn, hadden we Björn, die we dankzij Thomas nu ook Bruno mogen noemen, ingelicht die ons dan toch nog met open armen, weliswaar zonder stem, ontving. Zo konden we ons alsnog prepareren en ons speleomateriaal meenemen. 

Aangekomen in Dardenne werden we verwelkomd door onze Franstalige Spekullotgenoot Renaud, en een horde poezen die niets liever deden dan de auto van Lieven te vervuilen en de boterhammen van Lizzy op te eten.
Na het welbekende aankleden en foefelen om onze gordels aan te krijgen waren we klaar om eindelijk Nutons' grotten te verkennen. We splitsten ons op in twee groepen; groep 1; klaar voor het gevaar, zijnde leider Lieven en lijders Thomas, (Thomad voor de vrienden), Nico (Pino voor de vrienden) en mezelf; Quinten (ook Quinten voor de vrienden).
Groep 2 verkoos de andere kant van de grot en ging via een zelf opgezet touwenparcour de grot binnen met Bruno op kop. Andere metgezellen waren Renaud, Nele, Robin en Lizzy.

In het midden van de grot zouden we afspreken en wisselen van parcours, zo kon groep 2 het hen gemakkelijk maken en de rustige met bloempjes geplaveide weg terug nemen, terwijl wijzelf de loodszware, bloedstollende lijdensweg via de touwen gebruikten.

En zo geschiedde; als we één keywoord mogen onthouden van het gat van Nutons is het modder! Gratis en voor niks, in grote getale, voor iedereen beschikbaar. Van boven tot onder, van links naar rechts. Waar sommigen veel geld voor betalen, kregen wij voor de verniet; een modderbad om U tegen te zeggen.
Dit hield natuurlijk niet weg dat de weg onder de grond zeer plezant en leerrijk was. Zo ontdekten we onder andere dat de Waalse riolering ook uitkwam in onze grot, wat de nodige reukhinder met zich meebracht. Dit kon ons echter niet deren, aangezien dit de geurrijke gevolgen maskeerde van een avondje bier drinken. Na ongeveer 2 uur de grot verkend te hebben zo diep als mogelijk was (de riolering blokkeerde onze toegang, en we voelden ons net niet geroepen om te ontdekken wat er zich hier achter bevond), stond groep 1, pienter als ze zijn, op tijd aan het knopingspunt om groep 2 te ontvangen. Jammer genoeg zag groep 2 dit niet zo zitten en besloot ons dan maar 45 minuten te laten wachten in de kou; wat resulteerde in 3 dansende mijnwerkers om het warm te krijgen. (foto's ontbreken jammer genoeg) 

Als het laatste groep-2-exemplaar aangekomen was, was het aan Thomas om de lijdensweg naar boven te starten. Na ongeveer 12 kilometer loodrecht te jumaren, begon ons touwenparcours waar we al onze opgedane kennis konden gebruiken. Klimmen, dalen, paraplus, stalen musketons, leeflijnen, schuiven, springen, hopen dat je u toch hebt vastgehangen, ... het zat er allemaal bij. Zo bleek ook dat ik toch nog wat beter moet opletten op woensdag tijdens de technieklessen. Na, wat ongeveer 3 uur klimmen leek, zagen we eindelijk het licht aan het einde van de grot. Alsof we nog geen genoeg bloed, zweet en tranen waren verloren, wachtte ons nog een stijle klim (zeker 80° omhoog) op een modderhelling waar je kon kiezen tussen het laatste uit je armkracht te halen, modder vreten, of een combinatie van beide. Ik koos voor het laatste. 

Met verzuurde armen en een bruin gezicht kon ik eindelijk voldaan de top bereiken om mij vervolgens neer te leggen alsof ik in de plaatselijke Roi Du Matelas een matras kwam uittesten. Aangezien zowel Thomad als ikzelf hoorde tot het clubje 'wij wisten niet dat we geen eten konden meenemen naar de grot', besloten we om niet te wachten op Pino (hij was in veilige handen van Lieven) en ons al om te kleden aan de auto en ons te nuttigen van drank en eten. 

Na de verwelkoming van de plaatselijke kattenbende, het omkleden en onze dorst te lessen kwam ook Pino tot bij ons. Hij zat ook in ons clubje van de hongerigen, wat resulteerde in een spierwit gezicht van vermoeidheid. Natuurlijk niets waar meneer Banaan en mevrouw Sandwich niets aan konden doen. Als we ons 'relatief' proper konden noemen gingen we de hobby van Bruno nog eens uitoefenen; een pint gaan drinken in het plaatselijke café. Als we daar na een tijdje beseften dat we ons gerief + onszelf nog moesten proper maken, beslisten we om naar Spekul te gaan. Daar aangekomen volgde het verplichte kuisen van het materiaal, of toch een poging tot...

8 kilo modder en een nieuwe siffon later was het dan eindelijk tijd om naar huis te keren, maar niet vooraleer we ons tegoed konden doen in de plaatselijke McDonalds aan een welverdiende Chicken Mythic!

En zo eindigde het avontuur van Tomaat, Sneeuwwitje en de RoiDuMatelas! 
Met vriendelijke groeten,

Quinten Bollaerts

Een November Weekend in de Jura

Donderdag 8 november
Eindelijk, die ene dag is aangebroken, het begin van onze vierdaagse in Frankrijk. Met 2
autoʼs trekken we vlijtig naar het Franse departement waar we verblijven bij onze gastheer
Luc. Na de ruim vijf uur durende trip hadden we nog een restje energie dat ons in staat
stelde de 80 meter van de Bois dʼUlly af te dalen en te beklimmen met een ijzeren
balustrade net als in de les! Deze smalle grot, laten we het een schacht noemen, was
duidelijk niet waterdicht! Met als gevolg kwamen we uitgeput en fris gewassen de grot
uitgeklauterd. Op zich had deze grot weinig te bieden, de 80 meter was gemakkelijk
zonder fracties af te dalen, en het uitzicht was eerder somber en eentonig. ʻHet is maar ne
putʼ zou de Luc zeggen. Toch was deze ʻputʼ een enorme meerwaarde aan de trip. Het
was een goede oefening om te zien of je de basistechnieken doorhad. Dit was duidelijk
niet het geval. Met armpjes als spaghetti kwamen we uitgeput boven water.

Vrijdag 9 november
Onze eerste echte grot in de Jura was er eentje om niet te vergeten. De Cul de Vau is wat
men zou noemen ʻeen watergrotʼ. Hier waren we allen erg benieuwd naar. Er werd ons
gevraagd een neopreen pak te voorzien zodat we zonder onderkoeling de grot konden
doorstaan. Na een kleine klim in dit ongemakkelijk pak kwamen we aan bij de ingang van
de grot. Nu ja, een ingang!? We zagen een rivier die zich een weg uit het massief had
gewurmd. Door de vele regen die de laatste weken uit de hemel viel stond het waterpeil
hoger dan anders. Met als gevolg dat de ingang van de grot een siphon had gevormd. Een
halve meter duiken deed ons toch even naar adem happen! Na veel watergeploeter, een
afdaling langs een prachtige waterval en een klein fuifje op het eilandje kwamen we uit de
grot geproest. Ons terug opwarmen deden we bij ʻde Lucʼ met onderwaterkakkerlakken
van Zothuis. Een rustig einde van de dag was er niet echt met de bezigheid ʻJungle
Speedʼ.

 

Zaterdag 10 november
Zonder al te veel spierpijn stonden we zondag klaar voor Baume des Crêtes. Spijtig
genoeg was het weer omgeslagen en stroomde de regen met bakken uit de hemel. Na
een lastige traversée, verwondering over de stalactieten die gevormd waren, wat
kluiterwerk en enkele afdalingen, kwamen we tot de vaststelling dat de grot ondergelopen
was en dat verdergaan niet echt slim zou zijn. Met de kitzakken (waar we nog geen fan
van zijn!) kropen we terug naar de ingang en klommen we terug naar boven. De
teleurstelling kwamen we te boven met een heerlijke kaasfondue.

 

Zondag 11 november:
De allerlaatste dag begon heel laat voor de meesten....dus besloten we te eindigen met
een afdaling van de Sarrazine. Nog meer watervallen en een heuse wildwaterrivier
begroetten ons aan de start. Na wat klauterwerk waren we klaar voor de 120 meter vrije
afdaling. Een prachtige ervaring om nooit meer te vergeten! Met een laatste groet aan de
Jura sloten we onze eerste grotten meerdaagse af.

Lizzy, Lester, Leen en Robin

Mini Explo naar Alto Tejuelo van 5 tot 9 december. deelnemers : Walter, Piet, Dirk & Miguel (Secja) resultaat : 74 uur ondergronds, 750 meter topo, vervolg gevonden in CA32 .. en paar weirde concreties tegengekomen.. paar beelden :

Ochtendlijke "marche d'approche'met in de verte de ondergesneeuwde Picos

Ochtendlijke "marche d'approche'

Afdalen in de gigantische doline van Canto Encaramado

Rivier van den triestige terrorist

Nieuwe zijzaal vn Embudo (fosiel niveau Canto

Naar CA32 .. Pozo Rual

Sleutelpassage naar CA32

Escalada in Tichodroma M.

Curieuse concreties in CA32

Mijn-herinneringen

Wij zullen later tegen onze (klein)kinderen kunnen zeggen dat

• (o)pa nog in de mijn heeft gewerkt
  
• we eerst al onze kleren en persoonlijke bezittingen moesten afgeven
  
• ons dan oude versleten spullen in de plaats werden gegeven
  
• het niet zo goed betaald was
• we lang/laat moesten werken
• het lang niet zeker was of je wel zou kunnen eten tussen twee shiften
  
• vooraf onze gezichten en handen al werden zwartgemaakt
• het veelal repetitief en/of nutteloos werk was
• er veel werd geïmproviseerd
• ondanks er veel "bazen" (geel-helmen) rondliepen;
  het immers niet altijd duidelijk was wat we moesten doen
• er veel bevelen geroepen werden zoals: "stil, actie en stop"!
  
• doen alsof je hard werkt echter meestal goed genoeg was
• te hard met je houweel slaan immers niet goed was voor de wand;
  omdat dan de interieurdecorateur terug zwarte verf moest komen aanbrengen
• de antraciet NAAR de mijn werd gebracht
• bij gebrek aan antraciet ook houtskool werd aangevoerd
• als er gevraagd werd van wie die grote houweel was niemand reageerde
• echter op de vraag "van wie is die grote pik" allen opkeken
  
• mijn-humor niet altijd mijn-vorm-van-humor is
• wij toen al power-LED-lampen hadden;
  maar dat we dat moesten verbergen
  
• ons batterijdoosje bijgevolg niet mocht te zien zijn
• je dat dan maar achter in je (onder)broek moest verstoppen
  
• de baron steeds het laatste woord had
• hij ons liefst in bloot bovenlijf zag
• ik toen nattigheid voelde
• het de "kleedsters" waren die ons nat maakten (met een plantenspuit)
  
• wie het koud had een roze badjas kreeg
• ik toen nog meer nattigheid voelde (het druppelde waar ik stond)
  
• je in gegeven omstandigheden elkaar toch wat argwanend begint te bekijken
• zo'n batterijdoosje niet echt gemakkelijk zit
• je hoopt dat het je batterijdoosje is dat je dan voelt
• ze ons vooraf wel hadden gezegd dat we "in een nauw gat moesten wringen ..."
  
• alles uiteindelijk eindigde met een mijn-gang-bang ...
• "what happens in the mine, stays in the mine" niet van toepassing bleek te zijn
• we expliciet moesten verklaren akkoord te gaan met de verspreiding van de gemaakte beelden
  
• we op 't einde van de werkdag een pintje kregen.
• het best leuk was om een dagje te figureren
  als mijnwerker op de set van Stijn Coninckx nieuwe film "Marina".

Epiloog:
Waarschijnlijk wordt het Zothuis voortaan evenwel UITGESLOTEN om te figureren ...
als je hebt gezien hoe vuil hij het geleende materiaal terugbracht!!!

Weldra op groot scherm te zien ...

"Beste Bjorn,

Mijn naam is Tine Verbist. Ik werk voor het productiehuis Eyeworks dat momenteel bezig is met de productie van "Marina", de nieuwe film van Stijn Coninx. 

Op donderdag 25 oktober gaan we in de mijnen van Blegny filmen. We zijn op zoek naar een viertal geïnteresseerde speleologen die mee de mijnen willen ingaan en de ploeg willen versterken met hun kennis. Deze personen zullen in beeld komen en zullen dus ook de kledij moeten aantrekken van de mijnwerkers in die tijd. Er is een vergoeding van € 25 per persoon voorzien. 

Ik zelf zal vanuit Leuven vertrekken dus het is mogelijk om met mij vanaf daar mee naar de locatie van opname te rijden. 

Het zou fantastisch zijn moest u dit kunnen verspreiden onder uw leden en mij laten weten als er geïnteresseerden zijn.

Alvast bedankt!"

Tja, dat moeten ze ons maar één keer vragen natuurlijk ;-)

Op zaterdag 6 oktober gingen we met 4 Spekulozen alvast onze kostuums passen; 

het resultaat ziet u hieronder:

Beginnelingen op de Nationale dagen van de Speleologie

Zondag 7 oktober 2013

Op zoek naar een nieuwe, meer uitdagende hobby kwam ik op de Spekul infoavond eens horen hoe het er aan toe gaat bij mensen met een ondergrondse passie. We werden letterlijk mee de grotten ingesleurd tijdens de 3D-presentaties. Voor mij alleszins genoeg overtuigingskracht om vier dagen later mee op stap te gaan naar een grot in Marche-en-Famenne! Een geschikte beginnersuitstap tijdens de Nationale dagen van de Speleologie. 

Met zeven enthousiastelingen, waaronder vijf nieuwsgierige beginnelingen (Björn, Geoff, Emiel, Lester, Lizzy, Robin en Leen) was het een ideale manier om kennis te maken met speleologie. Met wat oude kleren aan ons lijf, een hoofddeksel en onwetend wat er zich achter die ijzeren deur als toegang tot de grot bevond, waren we klaar voor ons avontuur: Grotte de Ducasse.

Kermis in Marche, een man die z’n hondje uitlaat, maar dat hondje niet meer terugvindt. En zowaar werd deze grot ontdekt. Bij het binnenwandelen van de grot op een glibberig gegoten-beton-paadje (is dit speleologie?) zien we ettelijke meters boven ons het gat waar dat hondje ooit doorheen viel, en waarlangs ook de eerste speleologen van Speleo-Lux de grot exploreerden. Enkele meters verder houdt het betonpaadje echter op (er bleek niet genoeg toeristisch potentieel in deze grot te zitten) en start ons speleologiewerk echt. Op, onder, over, langs, ondersteboven, achterstevoren, op zijne kop, voorwaarts, (bestaat hier speleologische terminologie voor?) achterwaarts, glijdend, gekromd, al puffend, lachend, inspannend, gierend en helpend zijn we door de nauwe schachten, gaten, gleuven, hellingen, plassen en klei gekronkeld, tot we 15 meter hoger het ‘hondjesgat’ met een andere invalshoek konden aanschouwen. 

Nog twee meter en we zaten in de buitenlucht. Maar dat zou speleologie niet zijn, want het terugkeren was zowaar nog plezanter! Elk van ons heeft dan ook alle mogelijke pogingen om zich elegant ondergronds voort te bewegen met vrucht en glans doorstaan!

Na een snelle hap om onze energie terug op peil te brengen zijn we één voor één afgedaald in le Gouffre le Trotti aux Fossés. Een open grot van 28 meter diep die zelfs door wetenschappers als een curiositeit geklasseerd wordt. 

Na een steile touwladder klim stonden we weer boven en hadden we zowel grotmodder- als touwervaring achter de rug op onze eerste speleologiedag.

Na een deugddoend pintje bij een warme stoof in het karaktervolle clublokaal van de Speleo-Lux zijn we huiswaarts getrokken. Voor mij was het een leuke zondag waaraan ik de dagen nadien nog goed werd herinnerd door de talrijke blauwe plekken en wat stijve spieren. Maar dat nemen we er met plezier bij! Op naar de volgende grot graag :)

en dat je niet altijd een 4x4 nodig hebt bewijst onderstaand filmpje ;-)

Vleermuis bescherming

Hallo.

Het UBS deelt mee dat  ter bescherming van de winterslaap van de daar aanwezige vleermuiskolonies een aantal grotten werden gesloten van 1/10/2012 tot en met 31/3/2013  .






Het gaat onder meer over de volgende grotten :

 Adzeux (Chantoir d') -- Agouloir (Grotte de l') -- Bebronne (Grotte de) -- Blaireaux (Trou des) -- Bohon (Grotte de) -- Brialmont (Grotte de)
Casino (Trou n°2 du) -- Claminforge (Grotte de) -- Comblain (Réseaux sauvages de l'Abîme de) -- Deux Copines (Grotte des) -- Emotions (Grotte des)
Faisan (Trou du) -- Feuilles (Trou aux) -- Fonds-de-Forêt (Grottes de) -- Fontaine de Rivire (Grotte de) -- Freyr (Grotte de) -- Géromont Grand Banc (carrière du)
Grandchamps (Chantoir de) -- Heinrichs (Grotte) -- Maillard (Trou) -- Manto Saint Etienne (Réseau) -- Margaux (Grotte) -- Marique (trou) -- Maye Crevé (Trou du)
Monceau (Grotte de ) (RND) -- Moneuse (Grotte de) -- Nou-Maulin (Trou du) -- Nutons (Grotte du Chantoir des) -- Palan (Trou du) -- Pont d'Avignon (Grotte du)
Ramioul (Grotte de) -- Remouchamps (Réseau sauvage de la Grotte de) -- Riga (Trou) -- Sarrasins (Trou des) --Sècheval (Chantoir de) -- Surdents (Grotte des)
Tchampacane (Grotte de) -- Trotti-aux-Fosses (Gouffre du) -- Trou qui Fume -- Waérimont (Bois de - Trou de l'Ambre) -- Walou (Grotte) -- Wuinant (Trou)
Zinc (Trou au)

Gelieve hier mee in de komende maanden rekening te houden (ook voor de vleermuizen in de wel toegankelijke grotten) .  Een vleermuis in winterslaap niet verstoren - opwarmen kost hem zoveel energie dat hij de lente weleens niet meer zou kunnen halen als hij vaker wakker wordt dan normaal.

Meer info in het (franstalige) artikel op de site van het UBS (die recent vernieuwd is !! )

Johan

Nationale dagen van de speleologie

Eind augustus organiseerden we met Spekul een open dag naar aanleiding van Leuven Autovrij .
Op 6 en  7 oktober organiseren diverse Belgische speleoclubs onder de koepel van het Verbond van Vlaamse Speleologen (VVS) en  l’Union Belge de Spéléologie (UBS) de

4de Nationale dagen van de Speleologie - 4ème Journées Nationales de la Spéléologie

 

Op verschillende plaatsen in Vlaanderen en Wallonië worden er initiaties in de speleologie en andere  activiteiten georganiseerd .
Meer info hierover kan je vinden in  het uitgebreide persdossier 

Johan

Leuven Autovrij 2012

Alhoewel de weergoden Leuven Autovrij (vooral in de voormiddag) niet al te gunstig gezind waren  mochten onze speleo box en 3-D foto voorstelling ook dit jaar op een grote belangstelling rekenen .

Cantabrië : Spekul mee in protest tegen "fracking"

Als het aankomt op economisch gewin moet voor sommigen alles wijken. Zo dus ook het natuurschoon en de ecologische waarde van het stukje Cantabrië waar wij per toeval onze exploratiezone hebben. Daarom was er dan ook een Spekulvertegenwoordiging aanwezig bij de protestactie tegen de plannen van Repsol om via fracking gas te ontrekken aan de ondergrond. De actie haalde de pers en de vertegenwoordiging van Belgische speleo's bleef niet onopgemerkt : Desde el Alto del Caracol, los Valles Pasiegos dicen No al Fracking

Misschien toch maar eventjes tijd maken om naar de documentaire "Gasland" te kijken.

Clubavond in de wigwam

Een grot kan je niet maken, een wigwam wel. En ook daar voelen wij ons thuis!

Bois de Waerimont

Zondagmorgen 9u30 vat ik post aan het kerkje van Eprave, waar ik met voorsprong de eerste ben van de genodigden ;-) Tegen 10u00 is iedereen er. De gidsen Jos en Frank, drie leden van SCUCL (Alain, Emilie en Eric), Nele Jannes, Piet Verhoeven en ondergetekende. We rijden naar de bosrand van het Bois de Waerimont en kleden ons om. Geen pipi of kaka in de grot zegt Jos nog en dan zijn we vertrokken voor een boswandeling met de nodige uitleg over goede rots en "frommeliene" (hebben ze die term zelf bedacht?). De Scucl-ozen gaan met Jos (de ontdekker) mee, de Spekulozen met Frank.

De ingangspijp Boyau Hilti naar beneden is niet moeilijk (wacht tot straks) en dat geldt eigenlijk voor het gehele parcours door de grot. Maar wij kunnen dan ook dankbaar gebruik maken van de strategisch geplaatste tiges, krammen, touwen, laddertjes, enz. De explorators hebben echter meermaals geluk gehad getuigen de namen van de passages/zalen (puits Benji, Salle du Prisonier, ...).

Bij het verplichte omkleedpunt is er even discusie of Nele's onderpak niet net te vuil is, maar Frank -N.B. in gloednieuw (onder)pak- vindt het nog net kunnen. We proppen dus onze helmen, pakken, laarzen in de zakken en betreden een onderaardse droomwereld. Enkele scherpe stalagmieten en -tieten brengen ons echter snel met de voeten op de grond door het doorboren van de onderpakken (passage saté had ook gekund) en we kunnen/moeten ons terug omkleden voor het vervolg.

Het is teveel om op te noemen wat we hier te zien krijgen, ik kan enkel iedereen aanraden om te trachten deze grot minstens éénmaal te bezoeken. Zelf voel ik me bevoorrecht dat dit reeds mijn tweede bezoek is, hoewel ik me realiseer dat ik nog terug naar boven/buiten moet ;-)

Er is echter een tijd van komen en van gaan, dus vatten we de terugtocht aan. We hebben nog even auditief contact met de SCUCL-groep aan de andere kant van de omkleedpassage, maar krijgen hen niet meer te zien. Zelf gaan we al bij al vlot terug door de grot al moet het gezegd dat ikzelf dankbaar gebruik heb gemaakt van de ondersteuning van Frank bij het uitklimmen van de Boyau Hilti. Het vooruitzicht op een lekkere Rochefort op een zonnig terrasje doet soms wonderen.

Als iedereen is omgekleed en de gidsen zijn bedankt zoeken we een terrasje en bestellen allemaal een Rochefort; de meesten een 8, ikzelf een 10 en Eric een 6 (om het gemiddelde op 8 te houden).

De eerste gezamelijke uitstap Scucl-Spekul sinds Leuven Vlaams en de -voorafgaande- splitsing van onze club(s) mag gerust een succes genoemd worden. "In de grond" zijn Vlamingen en Walen echt niet zo verschillend ;-)

Björn

Nou Maulin 10/06/2012 (vluggertje)

Het is nog vroeg zondagmorgen als om 6u30 de roep van de natuur ervoor zorgt dat ik uit mijn slaapzak en naar de wc-glip. Als ik terug in de kamer kom kijkt Jos Burgers me met één oog aan. Aan een half woord hebben we genoeg. Waarom het onvermijdelijke uitstellen. Om 6u45 vertrekken we aan de gîte en om 7u00 beginnen we aan onze "snelle doorsteek" van de Nou Maulin. Jos vindt dat ik zelf maar mijn weg moet zoeken met de tips die hij me eerder gaf en zal enkel corrigeren indien nodig.
Omdat het mijn eerste keer is dat ik de Nou Maulin bezoek probeer ik verschillende passages en punten te memoriseren en te benoemen. Daarvan ga ik dan een spiekbriefje maken voor enkele vervolgbezoekjes.

Vrij vlot geraken we tot en door de grindsifon en aan de voet van de Gruyere. 20 minuten onderweg.
Dan de weg zoeken door dat blokkendoolhof tot we erbovenop staan. Nog eens 20 minuten.
Dan even zoeken naar het begin van de Souffleur en naar buiten klimmen. Nog eens 20 minuten.

Afdalen tot aan de auto, omkleden en terug naar de Gîte. We zijn de eersten voor het ontbijt!
Na het afrekenen en het afscheid vertrek ik naar de kerk van Eprave -afspraakplek voor het bezoek aan de Bois de Waerimont- waar ik mijn pak en toebehoren te drogen leg in de ochtendzon. Levert mooie gesprekken op met de kerkgangers, echt een aanrader!.

Trou du Parrain 9/06/2012

Om de openstellers van de gesloten grotten ook de kans te bieden om zelf een gesloten grot te bezoeken worden enkele bezoeken gepland aan gesloten grotten. De plaatsen voor bezoekers die na enkele oproepen nog steeds open blijven worden last-minute door Spekulozen opgevuld.

Op zaterdag 9 juni 2012 staat de "Grotte Surprise" van de afgelopen speleologische dagen op het programma. Benoît Lebeau -die we kennen van Speleo Secours- neemt ons mee door de Trou du Parrain. Voor een beschrijving van de grot verwijs ik graag naar een recent artikel in Spelerpes.

Om 13u30 verzamelen we aan het waterzuiveringsstation van Eprave. Hans en Jochem zijn voor deze tocht de gelukkigen die last-minute mee konden. De ingeschreven openstellers hebben echter één voor één afgehaakt, zodat het op een Spekul-uitje begint te lijken. Benoît en Olivier gaan ons vandaag gidsen. Na een omkleedsessie vraagt Benoît me om mijn texair nog even af te borstelen -wat ik driftig doe, want het schijnt een mooie grot- en slaat me dan lachend gade. Practical joke blijkt want op weg naar de grot moeten we door een duiker onder de weg doorkruipen!

De grot begint met een oude loodmijn met min of meer duidelijke aanwijzingen van de mijngeschiedenis. De meest tastbare aanwijzingen zijn echter tegelijkertijd de meest schrikwekkende: de houten stutbalken van de gewezen mijn ... of tenminste wat ervan overblijft. Benoît stelt dat ze wellicht (?) nog wel een tijdje kunnen meegaan, maar dat we vooral van de zijwanden moeten afblijven! Voor het eerst kruipen we door een virtuele etroiture, ik kan je verzekeren dat je je smal maakt als je anders misschien een lawine van stenen zou kunnen veroorzaken.

Hoe verder we vorderen hoe minder mijn en hoe meer grot we te zien krijgen. Dat blijkt zeer de moeite ondanks de plakkerige modder waarop we ons voortbewegen. De ontdekkers (SC ASAR) hebben immers weinig ruchtbaarheid aan hun ontdekking gegeven en de huidige beheerders (GRPS) werken aan een discrete ballisage.

Op een bepaalde plek gaat Benoît nog een ballisage plaatsen en raadt ons aan om zelf links en rechts op ontdekking te gaan. Na een half uur horen we hem roepen waar we zijn. Wij antwoorden dat we in een zaaltje zitten. Als hij zich bij ons voegt geeft hij toe dat hij dat zaaltje nog nooit heeft gezien (en dat in dik 5 jaar!). Het is echter geen premiere, want er zijn topopunten ;-(

We vatten de terugtocht aan en alles verloopt voorspoedig. We komen als echte modderduivels (diables de boue) aan de oppervlakte en moeten dan nog onder de weg door zodat de modder daar nog blaadjes kan meenemen. Het ziet er een beetje uit zoals de verliezers van het pokerspel in Lucky Luke albums, maar aan de oever van de rivier kunnen we dadelijk onze pakken wassen!

We zijn het erover eens dat het een voorrecht was om deze grot te (mogen) bezoeken en bedanken de gidsen met een Leuvens streekproduct. Dan moeten Olivier, Hans en Jochem echter huiswaarts wegens andere verplichtingen ...

Benoit wil nog wel mee een "verre de l'amitié" gaan drinken en begeleid me naar Han-sur-Lesse. Daar heb ik 's avonds namelijk afgesproken in de "GITE D'ETAPE ENTRE PIERRES ET RIVIERES" met Jos Burgers en Marcel Dikstra van Speleo Nederland. Zij gaan me een snelle inwijding in de Nou Maulin bezorgen en kennen de grot als hun broekzak. Ze blijken echter net gedoucht te hebben en willen liever gaan eten en daarna hun topo bijwerken. We plannen om zondag vroeg voor het ontbijt te gaan, want om 10u00 staat de "Bois de Waerimont" op mijn programma. Het wordt nog een gezellige (speleo)avond in de gîte, want ook Marc Legros -van SC Fistuleuses die komt helpen bij de topo van de Nou Maulin- en Stijn Schaballie, Geert De Sadelaer, Kris Carlier en Dirk Deroo -van Cascade en actief in de Fosse-aux-ours- komen nog de groep vervolledigen. Niet al te laat gaan we slapen; morgen is het vroeg dag!