Avondje trou Ozer

Het avondgrotten wint aan populariteit bij Spekul. Zondagavond stond de Trou Ozer op het programma. Voor mij is het de derde keer dat ik deze grot zou afdalen, voor Bram en Sara V. de eerste keer. We parkeren de auto in Bevercé in de buurt van de waterkrachtcentrale, vermits de aanloop veel directer is dan vanuit het zuiden.  Gelukkig staat de Warche laag en kunnen we na de gué redelijk eenvoudig de trappen bereiken naast de gigantische pijpleiding van de centrale.

Een pittig klimmetje van 450 trappen brengt ons snel boven, waar we even zoeken naar de ingangsput.  Het is blijkbaar al even geleden dat er iemand de Ozer heeft gedaan, want het deksel ligt redelijk vol met bladeren. De typisch rode kleur van de poudingue is direct zichtbaar als we het deksel optillen. Ik bijt de spits af en equipeer tot onderaan de puit courtois. Bram volgt en krijgt onderweg een hoop keitjes over zich heen. “Wel CAILLOUX roepen he” roept hij naar Sara. “Ja, euh sorry”. Tja fluister ik Bram toe, ik denk dat ik Sara de bijnaam “madame Cailloux” ga geven, alluderend op de grote kei die mijn hoofd van haar cadeau kreeg in de Bernard J. We staan onderaan de Courtois en op dat moment weet ik niet goed meer hoe de grot verder loopt, ik herinner me vaag iets van een breuk waar we in moeten en ga zowat overal waar ik kan op zoek, telkens met een - Ja! Hier is ’t - gevoel, maar telkens ook doodlopend. Na verschillende mogelijkheden uitgepluisd te hebben gaan we terug naar de Salle Pascale, om van daaruit te zoeken. Ook hier weer verschillende opties uitproberen en buiten prachtige spierwitte concreties (ja echt waar) is het weer niets. Als laatste optie kruip ik een andere breuk omhoog en ja, nu herinner ik het me weer. Brambo en Sara volgen. Ik start het equiperen van de beruchte afdaling en na een meter of 5 beslis ik om de kitzak achter te laten, geen zin om meer moeite te moeten doen dan strikt noodzakelijk. Het equiperen is een redelijke uitdaging, maar wrijvingsloos lukt hier nooit. Man, man zo smal, bij momenten moet ik echt wringen om te zakken. Wie hier als eerste is doorgegaan moet toch wel ballen aan zijn lijf (gehad) hebben. Na veel bochten en gewurm wordt de spleet wat breder en kan ik enigszins normaal afdalen. Nadat we met zijn drieën beneden zijn, wandelen we nog wat rond in de gangetjes, langs de skeletjes, de gours, de steentjes, de stenen. Toch wel speciaal die poudigue! Miljoenen keitjes

En we gaan terug naar boven! Wat kijken we daar naar uit! De eerste 20 meter zijn niet breed maar dan is het wringen geblazen. Vlotter dan ik dacht, maar toch ”pfff, hhmmpfff, pfff, ja, hhhhhh, kitzak, pfff, auw ribben, mmmhhh, ja, yes , pfieew. Ja, Sara kom maar”. Ook hier hhmmmppfff, oeeeh, huuhhh, pff, vast, ja, oh nee, ja, pffff, JA! Amaai! Hehehe. Dan Bram: pfff, shit, pfff, ok, cava, pff, fok, ja! Bram krijgt toch de prijs voor vlotheid!  (Een geluidsopname van alle geluiden zou hilarisch zijn). Allee, kitzak vullen met touw en verder naar de salle Pascale, waar we ons trakteren op een slok water (Bram genoot ervan alsof het een Tripel was, Sara en ik moesten echt lachen) en een knabbel.

Nu nog naar de laatste put naar boven, equipement afbreken en we zijn er uit na 3,5 uur. Het gezoek heeft ons wat opgehouden, maar nu heb ik toch wel wat meer van de grot gezien. Nog  450 treden naar beneden, de Warche oversteken en terug aan de auto net geen twaalf uur. Voldaan rijden we naar Leuven. Eigenlijk moeten we de Ozer vaker doen. Liefhebbers?

Puits aux lampes by night

Voor mij was ze onbekend, de Puits aux lampes.  Het leek me interessant om er eens geweest te zijn, een korte trip dan wel, ’s avonds. Ik kreeg toelating van Michel Wesel van Spéléo Club du Gerny om er zaterdagavond in te kruipen. Helaas vond ik geen compagnons om mee te gaan, geen tijd, geen zin, iets anders te doen. Fok. Ik had er mijn zinnen op gezet dus vertrok ik zaterdag om 18u alleen. Ik peerde in een stevig tempo naar Jemelle en kwam op de parking van Lhoist aan om 19u20. Ik was er niet de enige. Een koppeltje zat in een auto. Ze verschoten en reden weg. Ik ging op zoek naar de ingang, die eenvoudig zou moeten te herkennen zijn aan de stalen constructie boven de gebetonneerde ingangsput. Na 5 minuten vond ik ze. Ik was op de hoogte van het zware deksel, dus dacht ik om eerst te zorgen dat ik dat opgetild kreeg eer me in volledige uitrusting te zetten. De code van het cijferslot was me per mail doorgestuurd, dus stap één ging vlot: de stalen profielen van het deksel verwijderen eigenlijk ook. Maar dan probeerde ik het deksel op te heffen en dat viel wel even tegen. Dat ding woog echt veel. Ik maakte een lint vast en tilde het deksel op zijn kant. Warme lucht in mijn gezicht.  Om er zeker van te zijn dat dar er geen toffe ket het deksel zou toegooien achter mijn rug maakte ik het vast met een stang en het slot en ging me omkleden. 10 Minuten later was ik klaar om af te dalen. Hop, touwtje rond de stalen constructie en ik daalde af, wel spannend zo alleen (ik had thuis het nummer van speleo-secours doorgegeven alsook de naam van de grot, ge weet maar nooit). De eerste 5 meter zijn gebetonneerd en dan komt er een schuine afdaling, waar een eerste fractie is met één boorhaak, dan een tweede fractie en als laatste een derde boorhaak. Hans had me gewaarschuwd om de juiste put af te dalen en ik zag wat hij bedoelde. Als je vóór de derde boorhaak afdaalt, kom je op een schuine wand terecht en kan je niet mooi naar beneden afdalen. Ik installeerde de laatste fractie daalde af. Ik keek goed uit om geen wrijving te hebben op het touw, iets waar op meerdere blogs en websites voor werd gewaarschuwd. Raar maar waar, maar het touw viel perfect in de put zonder maar één wrijvingspuntje en ik maar slings en musketons meesleuren. Een mooie vrij hangende afdaling brengt je in een immense ruimte, welke impressionant is naar Belgische normen. Het heeft een klein beetje weg van de Baume-sainte-Anne, maar die laatste geeft me een veel groter waaaw gevoel. De zaal is wel een spektakel en ik dool er een beetje rond, op zoek naar de Salle sécretin, maar na veel zoeken en kruipen niet gevonden. Ik stap verder naar de sifon, onderweg zijn er toch een paar concreties te vinden, al is de zaal eigenlijk een gigantisch blokkenstort. Impressionant, ook de echo van het kletterende aluminium en de vallende waterdruppels. Na een uurtje eet en drink ik nog iets en begin aan de klim naar boven. Onderweg zie ik nog enkele oude spits en slaghaken in de wand steken, alsook nog een boorhaak, maar die lijken me allemaal overbodig, het touw hangt prima zo. Ik breek alles af en kom terug aan de oppervlakte. Even telefoontje om te zeggen dat het tof was, omkleden en terug naar huis met Trivium in de auto. Om 22u30 terug thuis, voldaan!

 

Voor de liefhebbers: zeker een toffe grot, je moet ze eens gedaan hebben, maar je vult er geen dag mee. Best combineren met bvb de Nou Maulin, of als avondgrotje. Altijd op voorhand toelating vragen bij michel.wesel(AT)skynet.be, de code van het slot wijzigt ook nu en dan eens.

Als je het touw boven de ingangsput direct aan de stalen constructie vastknoopt zou je in theorie met 3 musketons (+1 voor de kitzak) en 70m touw moeten toekomen.  Neem voor de veiligheid een extraatje mee.

 

Tour du Roton- openingsuren 2014

Blijkbaar hebben Björn & co zich goed geamuseerd tijdens het openingsweekende van de Tour du Roton .
Nu hebben we ook hun openingsuren voor het eerste semester van 2014 onntvangen en die willen we jullie niet onthouden :

 

Johan

Tour du Roton

Zaterdag 30 november rij ik met mijn twee jongste zonen Maarten en Arnout richting Farciennes om de plechtige opening van het speleoparcours in de "Tour du Roton" bij te wonen.
De 55m hoge, oude mijntoren omvormen tot een indoorklimzaal bleek te duur te zullen uitvallen, maar voor speleo's hoeft het allemaal niet zo afgeborsteld. Enkele ballustrades plaatsen, wat spits in de muur kloppen en touwen hangen (sorry als ik het vele werk minimaliseer) en de toren is klaar voor speleogebruik!
Als je in Farciennes aankomt kan je de toren niet missen, die steekt immers flink uit boven de omgeving. We parkeren de wagen vlakbij en passeren onder de hors-cru-stelling. Mag ik daar straks als eerste af vraagt Arnout!
Binnen blijkt dat het vandaag gratis is, sympathieke mannen die Suspendus-ers ;-)
Koen² en Katleen zijn al aan de slag, verder geen Vlamingen te zien.
We doen onze gordel aan en besluiten als opwarming een touwlengte te jumaren. Arnout beklaagt het zich dat hij (nog) geen pantin heeft en een vrijhangend touw zonder fracties heeft gekozen. Maarten vindt dan weer dat om de vijf meter fractioneren "lastig" is. Ze gaan gelijk op en ik ga in de achtervolging van Maarten. Bovengekomen blijkt er een deur te zijn die bovendien vast is, dus langs hier komen we alvast niet aan de hors-cru. We kunnen dus alleen maar terug afdalen. Dat gaat alvast sneller dan het stijgen ;-)
Na even inlichtingen in te winnen bij Boullon die ik ken van de Secours blijkt dat je voor de hors-cru gewoon de trap moet nemen. Dat doen we dan ook en niet veel later staan we boven.
"Attention, la marche est haute" zegt een vriendelijke lokale speleoloog, maar dat kan ons niet tegenhouden. Snel overloop ik met Arnout nog eens de procedure (hij zegt wat hij gaat doen en ik luister of dat wel strookt met mijn visie) en dan vertrekt hij als eerste van ons trio richting "matchboxkes". De auto's lijken van hieruit inderdaad klein ;-)

Als we alle drie beneden staan is er nog tijd over voor enkele kleine spielereien. We klimmen nog eens tot boven het spandoek voor een fotosessie en dan gaan we penduleren boven de inkomdeur. Voor Arnout en Maarten een eerste keer. Ik denk dat onze zuiderburen wat Nederlandse krachttermen hebben bijgeleerd, maar ze slagen er toch maar "mooi" in om veilig drie pendules na elkaar te vervullen. Dan is het tijd voor de terugrit, want er zijn nog andere afspraken deze zaterdag.

Wil je zelf ook boven de grond en uit de wind je technieken trainen op ruim 600m touwparcours, dan kan je vanaf januari 2014 twee vrijdagen in de maand terecht bij Les Suspendus in Farciennes.

De zoektocht naar het kleinste kamertje in de Sainte Anne

Helden zullen er altijd zijn, de perfecte illustratie hiervan kun je vinden in onderstaand verslag. Zondagochtend 29 september werden 2 helden wakker op het onchristelijke uur 6u30,  ze hoorden nog net het KMI vermelden dat het die dag een zonnige dag ging worden. Ideaal om terrasjes te doen of om in de tuin werken als je iets actiever wou zijn.Niets was minder waar want de reden  om zo vroeg op te staan was een gezamenlijke queeste met andere helden om de zoektocht naar het kleinste kamertje in een donkere grot  tot een goed einde te brengen. Om 8u30 hadden we de afspraak met Kenny, collega held van dienst, in het idyllische Tarwestraat te Gent. Daar werden al straffe verhalen verteld door zijn trouwe metgezellin waardoor we toch al een beetje begonnen te twijfelen aan het succes, waar we steeds vanuit gingen. De boodschap was om ons niet door deze verhalen uit ons lood te laten slaan en zo snel mogelijk op zoek te gaan naar onze andere collega helden met de pure ingesteldheid. Aan het grote ronde punt in Wetteren vonden we Joke en Hans ‘superheld’, en ervaren gids van dienst. Na controle van het nodige materiaal en tussenstop voor de perfecte batterijen gingen we richting Leuven naar het lokaal der superhelden om de verdere afspraken te maken en kennis te maken met superheld en gids nummer twee ‘Den Jo’.Eindelijk de reis naar het verre Luik kon beginnen en na een helse rit kwamen we aan in het gebied waar alles moest beginnen – spannend – adrenaline en testosteron werden losgelaten in de bossen aan de voet van de heuvel. Eenmaal we ons in ons heldenpak hadden gemurwd en ons van het nodige krachtvoer hadden voorzien stormden we gezamenlijk de berg op en kwamen al snel tot de vaststelling dat ons enthousiasme ons alweer de das had omgedaan.  Brainstormen, alles afwegen en de moeilijkste oplossing kiezen om te komen tot de ingang van de grot – een eerste hindernis was overwonnen – en het gevoel dat helden alles kunnen als ze maar willen werd maar weer eens bewezen. Helaas zal dit laatste tot een voetnoot in dit verslag behoren. Onze gidsen hadden gekozen voor een wandelgrot met de mogelijkheid om de avontuurlijke route te kiezen. Uiteraard ging onze voorkeur uit naar de avontuurlijke route. Vanaf het beging moesten we ons al  een gat murwen waarvan we dachten dat het bijna onmogelijk was, maar toch slaagden we één voor één in onze opdracht. De beelden waren fantastisch en zullen nog  een lange tijd in onze geheugens gegriefd staan. Hindernis na hindernis kwamen we op onze zoektocht tegen maar alles werd met een gemak overwonnen dat zelfs onze gidsen met verstomming stonden en waardoor we de lat steeds hoger gingen leggen. De rots hing vol met testosteron en onze vrouwelijke heldinnen konden ook hun mannetje staan zonder onze hulp. Na een schitterende overgang in de brievenbus - ‘je wilt niet weten wat je moet doen om daar door te geraken’ – alle ledematen worden gebruikt om je omhoog te duwen maar vooral de rust, de kalmte en de vastberadenheid zijn factoren waardoor helden zich onderscheiden van de grote massa. Na een zoektocht van 2u1/2 kwamen we eindelijk aan het kleinste kamertje met ook wel de kleinste ingang. Maar ook dit vormde voor onze helden niet echt een probleem want in een mum van tijd zaten we met z’n allen te genieten van een heerlijke pauze. Het kamertje was net groot genoeg. Taak volbracht zouden jullie denken maar we moesten wel nog het volledige eind terug. Op de terugweg kwamen we in een grote zaal met een waterpartij waar we over moesten. Hier kwam al snel het haantjesgedrag van een paar helden naar boven die besloten hadden om de immense lange tunnel (1.5m)door middel van een koorde onder water te gebruiken. Warm en droog blijven is nochtans de veiligste manier om het in een grot lang uit te houden.      Maar voor de collega’s het wisten zagen ze daar twee ontblote ‘afgetrainde’ kerels zich klaar maken voor de grote duik. Cm per cm gleden ze het water in maar al snel werd duidelijk dat dit geen sinecure ging worden en na enkele verdienstelijke pogingen hielden onze helden het voor bekeken. Een eerste mentale tik was uitgedeeld door de grot en het water met een temperatuur van 4°. Dan maar braafjes de rest volgen moeten onze twee haantjes gedacht hebben. Na een tijd kwamen we terug een watergang ‘de badkuip’ tegen die we via een smalle spleet langs de bovenkant konden passeren of misschien toch de kortste weg dacht Patrick en de mentale voorbereiding kon terug beginnen. Terwijl de rest al aan de andere kant stond zette ik voetje voor voetje in de gang en al snel stond het water me aan de lippen met de logische reflex om mijn mond boven het water te houden. Dit bleek een verkeerde beslissing want na een botsing tegen het plafond ging mijn hoofd omlaag en kreeg ik een gulp water van 4° binnen. Daar stond ik nu – halfweg de badkuip te hoesten en te proesten – resultaat rechtsomkeer en toch de smalle spleet nemen. Weer een mentaal tikje en natte kleren erbij voor de rest van de terugweg. Mijn collega’s helden vonden dit hoogst vermakelijk maar werden na een paar smalle kruippassages door de onderaardse rivier toch ook volledig nat. Tijd voor de uitgang langs dezelfde weg, terug de avontuurlijke route en de moraal bleef ondanks het nat zijn en de koude toch vrij hoog. Patrick.

Spekul @ Studentenwelkom Leuven

Op woensdag 25 september stonden de jeugdigen onder ons (Tom, Ewoud, Lisa, Ivanna en ikzelf) en de iets minder jeugdigen (Björn en Lieven) de SPEKUL-stand op het Ladeuzeplein te bemannen/bevrouwen. Het was er namelijk Studenten Welkom. Dé perfecte kans om tal van studenten warm te maken voor de meest diepgaande sport: speleologie. We haalden op sommige momenten ons beste Engels boven en op andere momenten gingen we enorm enthousiast te keer om de twijfelaars toch te overtuigen om eens te komen proeven van het avontuur.

Er werd natuurlijk ook tijd gemaakt om wat te genieten, want van al dat werken krijg je honger. Gratis Ben&Jerry was dan ook erg gegeerd bij ons.

En tot slot mochten Ivanna en ik ook ons enthousiasme delen met de nieuwe rector. Ja, u ziet het goed, Rik Torfs is duidelijk fan van ons!

U ziet het: een vruchtbare namiddag met hopelijk veel nieuwe Spekulozen als resultaat. Wij vonden het alvast geslaagd!

Alto Tejuelo wordt 3 km. groter

de blitzactie die we voor september voorzien hadden heeft min of meer onverwacht een connectie opgeleverd met de nabijgelegen "Calleja laval". Alto Tejuelo wordt ± 118 km groot.
 deelnemers aan de expo waren Piet, Daan, Walter en Dirk. van Spekul en Miguel en Mercedes van Secja
 Er komt een verslagje in Diepteunt maar hier toch al even het belangrijkste:
Vrijdag, na de explo van een extreem modderig en smal gallerijtje zijn we er in geslaagd de verbinding te leggen met de nabijgelegen Calleja Laval. Verbinding die we zo al een jaar of 3 aan het zoeken zijn, maar waar we tot nu toe steeds onze tanden op stuk gebeten hadden. Na het desobstrueren van een paar te smalle passages en na een nooit gezien modderbad zijn we uitgekomen boven een cheminée waar er een maillon werd achter gelaten door diegenen die de escalade hadden gedaan (wel te verstaan een escalade in Calleja, de nabijgelegen grot). We hadden dus reeds het vermoeden dat dit de connectie kon zijn, maar het is pas na het invoeren van de topodata dat de laatste twijfel werd weggeveegd: Calleja is vanaf nu onderdeel van Systema De Alto Del Tejuelo.
nog kleine anekdote :  we hadden het zo koud van in de vloeibare modder te liggen en door de sterke tochtstroom dat we allemaal rilden, het was zelfs zo erg dat Walter het dopje niet terug op het busje nagellak voor de topopunten geschroefd kreeg : de galerij heet dan ook Galeria Parkinson ;-)

...  meer in volgende Dieptepunt!

De held van de connectie

Piet in een ruimer stuk van het galerijtje

Terug in de collector van Canto, wasbeurt om de meeste modder weg te krijgen

Topo was in deze omstandigheden geen evidentie (foto's maken al evenmin ;-)

Eén weekend zes primeurs!

Afgelopen weekend vierde de Spéléo Club Rochefortois haar 50e verjaardag.
Voor de gelegenheid werden er ook verschillende exclusieve grotten in de omgeving opengesteld.
Een ideale gelegenheid voor mij om noch snel wat grotjes te verkennen alvorens ze op de Speleologische dagen aan te prijzen.

Het feestweekend begon echter pas op zaterdagmorgen en mijn vrouw en kinderen zouden al op vrijdagavond het huis uit zijn voor het startweekend van hun theatergezelschap.
Dan maar van de nood een deugd gemaakt: Vrijdagavond 21u begin ik met zes andere voorheen onbekende geocachers aan een Friday the 13'th - nightcache in Zoersel, zaterdagmorgen 2u45 kunnen we eindelijk onze naam in het logboekje schrijven. Na een biertje op de parking vertrek ik om 3u30 naar Rochefort om daar om 5u20 de parking vlakbij de Fosse Aux Ours op te draaien.

Zaterdagmorgen 8u00, de wekker loopt af. Slaapzak en slaapmat inpakken terwijl de gasbrander het water voor een kop koffie opwarmt en daarna ontbijten onder de beschutting van mijn kofferdeksel.
Omkleden zodat ik om 10u00 klaar ben voor een eerste primeur dit weekend: een bezoek aan de Fosse-aux-Ours. Onder begeleiding van Stijn Schaballie één van de explorateurs van Cascade dalen we af tot op het diepste punt van de grot, de ondergrondse Lomme (of was het de Wamme, want die komen hier ondergronds samen met nog een derde -nog niet geïdentificeerde- rivier).

Vandaaruit zijn er twee opties: 7 minuten apnée en er langs de Trou du Muret weer uit of terugkeren langs dezelfde weg terug. We gaan voor optie twee en vatten de moeizame (smal en naar boven) terugweg aan, de ascenseur bezorgt me de meeste problemen: niet echt te nauw, maar vooral geen voetsteunen op de gladde wanden. Maar mits wat ellebogenwerk geraak ik dan toch boven. Tegen 14u staan we terug op de parking.


Net op tijd -of eigenlijk al te laat- voor het bezoek aan de Grotte de Lorette, een tweede primeur. Dan maar de moddertexair afgestroopt tot aan mijn knieën en in bezweet onderpak de korte auto-verplaatsing naar de Toeristische grot de Lorette aangevangen. Daar zijn ze nog maar aan 't verzamelen en heb ik nog veel tijd om me terug aan te kleden. Via de trapjes van de trou de Marie Sac-Attrape -de oude toeristische ingang- dalen we af naar het ondergrondse laboratorium: een zaal waar er proefopstellingen staan om de aangroei van concreties te meten e.d., we bezoeken het echter niet wegens te kwetsbare apparatuur. We verlaten al snel het rechte (?) pad en klauteren over een helling om af te dalen in een mooie grote diaklaas. Rolstoeltoegankelijk kan je dit parcours niet noemen, maar ook een niet geoefend speleo kan dit makkelijk aan. Voor mooie concreties moet je in het toeristische gedeelte zijn, hier zijn ze eerder schaars. 

Wel krijgen we van de gids Jean-Luc Nandancé -tevens voorzitter van de jarige club- een schare aan leuke vertellingen over de grot. Zo zou "Marie Sac-Attrape" -een heks- vroeger de kindjes die te dicht bij de doline kwamen in een zak vangen en wegvoeren in de donkere grot alwaar ze haar buit zou delen met "L'homme au crochet" die hen met zijn haak in stukken zou scheuren. Ook een manier om mensen uit de buurt te houden natuurlijk, wij hebben hen echter niet gezien.

Enkel bovenstaand klein kaboutertje hield beneden de wacht. 

Rond 17u30 staan we terug bij de wagens. Zodoende hebben we nog net de tijd om ons te gaan opfrissen in de Gîte d'Etappe "Entre Pierres et rivières" alvorens aan te schuiven voor de feestavond. Aperitief, koude schotel, warme schotel, kaasschotel, dessertenschotel, ... Veel te veel en alles om ter lekkerst. Ook het gezelschap is de max, samen met 't Is nauwe en Cascade hebben we een vlaams tafeltje geclaimd en we amuseren ons best. Al snel is het 1u30 en tijd om toch even te gaan slapen.

Zondag 8u00, de wekker loopt af. Slaapzak inpakken en aanschuiven bij het ontbijt in de eetzaal. Een paar glazen fruitsap en enkele pistolets later vertrek ik op weg voor de derde grot van het weekend: Galeries aux Chandelles ook al een primeur. Ik ben de eerste en kleed me alvast om. Dan komt Jean-Paul Scourmont die ik ken als lesgever van de Secours. Hij verzekert me dat er wel degelijk nog "Chandelles" aanwezig zijn, want mijn disgenoten hadden 's morgens nog smalend gesproken over "La Grotte Sans Chandelles" aangezien de grot vroeger gebruikt werd als bevoorradingsplaats voor concreties voor andere toeristische grotten in de omgeving (trieste getuigen daarvan zijn nog altijd de zaagbladen die je her en der in de grot aantreft). Hij begrijpt ook niet waarom de organisatoren hebben gevraagd om een propere texair te voorzien, aangezien de ingang van de grot ook wel eens trou de Mastique wordt genoemd omwille van de extreem plakkerige klei. Nog een laatste raad van hem is "Il faut arranger sa chambre" terwijl hij met een niet mis te verstaan gebaar in zijn kruis aangeeft wat hij daarmee bedoelt. Als de groep volledig is wandelen we naar de ingang van de grot (de toegang verloopt al een tijdje via de Grotte de l'anticlinal de St Odile bovenaan de heuvel en niet langer via de -ingestorte- steengroeve), dalen af in een eerste putje waarna we onze gordel al kunnen afleggen wegens niet meer nodig. En gelukkig maar; de alomtegenwoordige mastique plakt zo hard dat je zelfs amper naar beneden schuift en al gauw wordt je texair -stringgewijs- in je reet getrokken (gelukkig is mijn kamer op orde), dat beloofd voor de weg naar boven. Onderweg komen we nog enkele mooie concreties tegen, beschermd tegen de grotrovers van weleer door een blokkenstort dat nu opengewerkt is.

Op een bepaald punt wordt ons gevraagd om de vuile texairs, botten en handschoenen uit te doen omdat we een hele mooie passage gaan bezoeken. Dat doen we dan ook en zodoende kunnen we ons in onderpak een toegang verschaffen tot deze passage. Eén klein probleempje echter, een venijnige etroiture verhindert me een vlotte toegang, zelfs het sleuteltje van mijn wagen dat rond mijn nek hangt is er teveel aan (en dan moest de rest van mijn imposant -al zeg ik het zelf- lichaam nog volgen). Maar het is de moeite, op kousenvoeten -letterlijk- bezoeken we een maagdelijk wit stukje grot. Daarna terug door de etroiture is zo mogelijk nog moeilijker, gelukkig helpt Jean-Paul me door behulpzaam aan mijn handen te trekken ik moet alleen héél diep uitademen. De weg naar boven verloopt verbazend vlot, zeker als je weet dat je "Mode-Limace" (=op de wijze van de slak) moet voortbewegen. Met een slakkegangetje en dankzij een eindeloze opeenvolging van peristaltische bewegingen van mijn buikspieren (ja, die heb ik ook) geraak ik toch ook voorbij de plakkerige ingangszone. Om 14u staan we buiten aan de wagens. Er is helaas geen tijd voor "la biere de l'amitie", want om 16u moet ik Hilde en de kindjes oppikken in Rotselaar. Ondanks nog enkele omleidingen (deviations zoals u wil) geraak ik toch nog op tijd ter plekke. Iedereen gelukkig!

Oh ja, die andere drie primeurs wil u weten?
Het speciaal voor de gelegenheid gebrouwen trio bieren:
Meandré Blonde, Brune & Ambrée! Alle drie werden geprobeerd en met de brouwer (een lid van de SCR) had ik een goed gesprek over één van mijn andere passies buiten spéléo (je mag drie maal raden!)

Een ideetje voor ons bier van de maand!?

De afwezigen hadden -zoals gewoonlijk- ongelijk. Zelf heb ik vele contacten gelegd en/of aangehaald, al dan niet in functie van de nakende Speleologische Dagen.

Björn

Leuvense Deathride!

De nieuwste generatie Spekulozen kreeg eens een gek idee. Er zou voor een keer niet over steen maar in een boom gekropen worden, voor het bouwen van een übermegavette DEATHRIDE van 60m op een heuvel naast gasthuisberg. Een succesverhaal!

De feiten dateren al van mei, maar onlangs vond ik de tijd om het compilatiefilmpje te maken. Beelden zeggen meer dan woorden, dus ik zou zeggen: veel kijkplezier :)

http://www.youtube.com/watch?v=HXmITiaLiRo


Geoff

RACje doen?

Met zeer goed weer in het vooruitzicht besloten we (Renaud, Lieven, ikke, Ariana, Asefeh) om het King Filibereke weekend op/in de Roche aux Corneilles door te brengen. Een eerste keer in een ‘grot’ slapen zou natuurlijk het hoogtepunt worden.

Op zaterdagmiddag kwamen we met veel te veel eten en veel te veel touw aan aan de RAC, na wat gesleur stonden we met alle zakken klaar om onze slaapplek te claimen. Een vader was zijn kinderkes wat touwtechnieken aan het aanleren dus kozen we ervoor om de 12m ingang te equipperen in plaats van de 6m ingang. Dit betekende wel dat al de zakken 12m omhoog gejumaard moesten worden, maar dat namen we er graag bij.

Omdat het toch wel zeer warm was (+30°) kozen ik en Asefeh voor een duik in de Ourthe, terwijl Ari en Renaud begonnen te equipperen. Lieven? Die keek toe J en zorgde voor de BBQ. Na een lekkere? maaltijd van doritos en platte kaas en ravioli in blik met BBQ vlees (zolang we maar genoeg koolhydraten binnen kregen) besloten we om onze slaapplek in te richten en alle toegangen af te sluiten (er hangt tegenwoordig een touwladdertje). Er was namelijk een nogal LUIDE groep waaltjes op bezoek, +- 20 man, en we waren niet echt uit op nachtelijke bezoekers. We hadden onze drank al moeten gaan redden, door yours truly, en hadden wel door dat ze in hun dronken bui zouden willen omhoog klimmen. Het uitzicht vanuit onze slaapplek was supermooi en zeer sereen (als we het roepen en tieren van onze dronken vrienden even negeren), maar ook de grot moest niet onderdoen, die had Lieven zeer romantisch gedecoreerd met theelichtjes.

 

Na een laatste keer gordel aan-afdalen-gordel uit-toiletbreak-gordel aan-jumaren-gordel uit, kropen we onze slaapzakken in.

 

Renaud bewaakte de 6m ingang, ikke de 12m en de angsthazen? Die lagen in de pipi gang J (kadootje van een voorganger). Zoals voorspeld probeerden enkele waaghalzen naar boven te klimmen midden in de nacht, maar Renaud bewees een goede waakhond te zijn J , uiteindelijk gingen ze enkel met ons toiletpapier lopen, maar we hadden genoeg mee.

 

 

 

 

 

De volgende ochtend na 2, 3 uurtjes slaap (yep weer onze dronken vriendjes) gingen we er echt voor gaan. Al bleek dat het voor enkelen toch echt wel te warm was op de rots en zij kozen voor een rustig dagje aan het water of achter de pc voor het werk. Ariana besloot het equipment naar boven te desuiperen en ik ging proberen naar de schaduw toe te equiperen. Met een beetje kriebels in de buik ging ik over de rots hangen en begon de zoektocht naar broches of spits (die niet zo alomaanwezig waren als aan de niet-schaduw kant). Veilig terug beneden, zag ik opeens Ariana achter mij, nu voelde ik de adrenaline pas echt; iemand’s leven buiten dat van mijzelf hing opeens van mijn equipeerwerk af. Ook zij kwam goed aan en we overtuigden Renaud om het desequipeerwerk op zich te nemen (te warm :p). We eindigden met een duiktocht naar enkele gevallen musketons (je mag 5x gokken), die we gelukkig terugvonden, helemaal proper gewassen. Naar goede traditie eindigden we met een ijsje en een pintje op een terrasje.

RAC voor herhaling vatbaar!

 

Touwtesten 2013

Na een beetje getreuzel zijn vorige zaterdag nog eens alle touwen van spekul getest. Van elk touw werd het eindstuk afgesneden, waar dan valtesten op zijn uitgevoerd met een gewicht van 100kg en een valfactor van 1. Alle touwen die 3 vallen of meer overleefden zijn bijgehouden, de rest werd afgekeurd. Na deze testen volgden dan het opnieuw meten van de touwen, het invoeren in de database en het aanbrengen van nieuwe labels. Al dat werk kon natuurlijk niet alleen gebeuren, en ik heb dan ook erg veel hulp gekregen van Jo, ZHS, Piet K, Dirk en Bjorn. Heel erg bedankt!

Ons touwenbestand voor en na de testen

Hier alvast wat details:

• er werden 65 touwen getest, waarvan 43 van 10mm en 22 van 9mm
• 17 touwen werden afgekeurd, waarvan 11 van 10mm en 7 van 9mm
• slechts 1 touw uit de 'cousin'-reeks haalde de vereiste 3 vallen
• de 9mm 'courant'-reeks, gekregen van DDR, presteerde buitengewoon goed
• 23 oude touwen van minder dan 10m werden zonder testen weggedaan
• in totaal hebben we 378 valtesten gedaan, gelukkig hadden we een elektrische takel!
• op dit moment hebben we nog 52 van de 93 touwen over, maar een aantal 200m touwen zullen nog versneden worden.

Kinderspel(eo) II - Trou d'Haquin

Omdat het moeilijk bleek één datum te vinden voor kinderspel(eo) editie 2013, werd maar geopteerd om er twee te organiseren. De eerste gebeurde reeds in de
paasvakantie en ging door in Grotte St Anne (zie ook eerder blogbericht). De tweede tocht vond plaats op 20 mei (pinkstermaandag) en bracht een bezoekje aan een klassieker: Trou d'Haquin.

Eerst was er nog heel wat twijfel over de slechte weersvoorspellingen. Met in het achterhoofd de redding uit dezelfde grot van een groep nederlandse speleo's door felle regen enkele jaren geleden, bleef  het zeer spannend tot de dag zelf. Achteraf bleek er geen probleem te zijn: geen regen ter plaatse en een rustig kabbelende (ondergrondse) beek.

In de kurkentrekker

Jochem en de meisjes

Tijdens de voorbereidingen op de parking werd het materiaal (vooral de leeflijnen) uitvoerig uitgetest door de jongens in het gezelschap terwijl Jochem de harten van de iets oudere meisjes stal. Aan de grotingang briefte Sam de groep uitvoerig over de gedragsregels bij het grotten (niet onbelangrijk bij gidsingen) en poseerde iedereen nog vlijtig voor de groepsfoto. Toen doken we de grot in voor een vier uur durende tocht met geweldige variatie: twee vuursalamanders, kiemende plantjes, een druppelende ondergrondse waterval, een schuifaf, het schapengat, een brievenbus, een kurkentrekker, chocotoffs, een zangstonde en, tenslotte, een minuut donkere stilte in de middernachtzaal, weliswaar onderbroken door een galmende scheet! De terugweg bleek voor heel wat deelnemers aan de lange kant, maar iedereen verscheen veilig, moe maar toch ook voldaan aan de parking.

Sam en petekind Lune

Het was soms lastig!

Een vuursalamander!

Bedankt aan de gidsen Sam, Jochem en Jo R. om mee te helpen, bedankt aan de kinderen en Jeroen voor de fijne tocht! Misschien tot volgend jaar!

Hieronder nog een verslagje geschreven door Célestin en enkele legoimpressies over deze grottocht gemaakt door Esteban en Zacharie.

Het was heel leuk in de grot, vooral het klauteren. We zongen een lied en er waren keitoffe gidsen die ons goed konden helpen om de uitgang te vinden. We hebben 2 vuursalamanders gezien. Heel mooi en indrukwekkend!We zagen zelfs stalactieten en stalacmieten. Wat een superleuk spannend avontuur! Ik wil dit graag volgend jaar nog eens doen...

Célestin Van Heuverswijn, 8 jaar

Help je me omhoog?

Hoe moet je hier door?!

Wat, moeten we door die plas?

Soms moet je echt op je buik kruipen